Goðasteinn - 01.09.1965, Síða 6

kastað í gin ókindarinnar, og auk þess var ekki annað sýnna en
landið yrði kvennalaust, ef þessu héldi áfram. Loks tóku menn
það til bragðs að leita frétta af gamalli spákonu, hvort nokkur
leið væri að losna við þennan ófögnuð. Völvan kvað ekki ncma
citt ráð til bjargar: Ef orminum væri færð sjálf kóngsdóttirin, mundi
hann hverfa á brott og aldrei koma aftur. Þegar konungur heyrði
þessi tíðindi, varð hann miklum harmi lostinn, því að mærin var
cinkabarn og átti að erfa ríkið eftir hans dag. En hér var ekkert
undanfæri, ef forða skyldi lýð og landi frá tortímingu. Konungur
bað einungis um tíu vikna frest, áður en hann framseldi dóttur sína.
Lét hann það boð út ganga víða um lönd, að hver sá maður, sem
unnið gæti orminn, skyldi að launum hljóta kóngsdótturina og hálft
ríkið þegar í stað, en allt eftir sinn dag. En svo leið vika eftir viku,
að enginn gaf sig fram til þess að freista þessa stórvirkis.
Það var ekki fyrr en á síðasta degi hinnar tíundu viku, sem
garpur einn úr fjarlægu landi kom á vettvang. Of langt yrði hér
upp að telja fyrri afreksverk hans eða lýsa farkosti hans og her-
tygjum. En af viðureign hans við orminn er það skemmst að segja,
að hann reri skipi sínu beinleiðis inn í gínandi gap óvættarinnar
og alla leið niður í kviðinn. Þar bar hann eld að lifrinni og komst
síðan út aftur, sömu leið, heill á húfi. Gekk hann að eiga kóngs-
dóttur, og lifðu þau vel og lengi.
En þá víkur sögunni að orminum. Lifur hans var svo bráðfeit,
að í henni kviknaði þegar óslökkvandi bál. Ormurinn engdist
sundur og saman af óþolandi iðrakvölum, og lá því nærri, að jörðin
sporreistist af umbrotum hans. Hann slæmdi tungunni upp til
himins og greip um neðra horn mánans með broddunum, en til
allrar hamingju var það svo afsleppt, að það skrapp úr tönginni.
En þegar tungan féll til jarðar aftur, léku öll lönd á reiðiskjálfi,
og þar sem hún kom niður, varð djúp laut, sem þegar fylltist af
sjó. Þá myndaðist flói sá, sem skilur síðan Danmörku frá Noregi
og Svíþjóð, og er svo sagt, að enn sjái fyrir botni hans tvo firði
eftir kvíslir ormstungunnar. Og áfram hélt ferlíkið að brölta í
harmkvælum sínum, teygja hausinn hátt í loft upp og láta hann
detta í sjóinn, svo að kenndi grunns. Við þessar hamfarir fóru
tennurnar að hrökkva úr skoltunum. Af þeim mynduðust fyrst Orkn-
4
Goðasteinn