Goðasteinn - 01.09.1965, Síða 35

var erkistóllinn þar æ síðan en oft kenndur við báðar borgirnar,
Hamborg og Bremen.
I ævisögu Ansgars þakkar Rimbert Ebó sérstaklega stuðning við
þessa nýskipan mála og segir þar, að er meira að segja Ansgar
var tekinn að örvænta, hafi Ebó komið til hjálpar og fært allt til
betri vegar. Hann hafði, er hér var komið, fengið uppreisn æru
og sat sem biskup í Hildesheim frá 846. Ebó andaðist árið 851 og
lifði nógu lengi til að sjá nokkuð af vonum sínum í sambandi við
norrænt trúboð rætast.
Eftir að Ansgar hafði setzt að í Bremen, bötnuðu mjög trúboðs-
horfur í Danmörk. Gerði Ansgar þangað allmargar ferðir og mætti
nú sem sendimaður hins þýzka konungs og sem slíkur var honum
kleift að gefa Danakonungi og öðrum höfðingjum gjafir, svo sem
nauðsynlegt var til að eignast vináttu þeirra. Ansgar tókst brátt
að koma sér svo í mjúkinn hjá Háreki konungi, að hann leyfði
honum að stofna kristinn söfnuð í Slésvík. En hugmyndinni um, að
hann sjálfur tæki trú, vísaði konungur algjörlega á bug. Þó vildi
hann gjarna verðskulda náð hjá Kristi, eins og það var orðað, og
leiðin til þess, samkvæmt ráði Ansgars, var, að konungur leyfði
að kirkja yrði reist í ríki hans, þar sem prestur gæti ætíð verið til
staðar til að sá frjókornum hins guðlega orðs og veita náð skírnar-
innar hverjum, sem við vildi taka.
Sennilegt er, að fyrsta kirkjan á d.anskri grund, hafi verið reist
í Slésvík árið 850. Ansgar kostaði smíði hennar, en konungurinn lét
reisa bústað yfir kirkjuprestinn á sinn kostnað. Söfnuðurinn í Slés-
vík varð nú allfjölmennur og komu ekki aðeins í hann útlendir
kaupmenn og herteknir þrælar, heldur og Danir þeir, er áður höfðu
verið skírðir suður í Hamborg eða Dorestað. Hin íburðarmikla
guðsþjónusta hafði og mikið aðdráttarafl fyrir heiðingja, en enginn
fékk aðgang að henni, sem ekki hafði verið prímsigndur, og varð
það atriði til að flýta fyrir því, að margir sögðu skilið við heiðnina.
Allmargir, sem kristni tóku, frestuðu að ganga undir skírn, þar til
rétt fyrir andlátið. Var það vegna hinnar útbreiddu trúar í þá
daga, að úr skírninni gætu menn gengið rakleitt, hreinir og flekk-
lausir, inn um dyrnar til hins eilífa lífs.
Goðasteinn
33