Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 57

Utanstefnur og erindrekar
útlendra þjóðhöfðingja á Sturlungaöldinni,
Síðari hlutinn 1239 til 1264.
Eptir
:6oga ’Ftí. Jl?.clslcð.
VII. Snorri Sturluson. fíissur Þorvaldsson fer með
erindi Noreqskonungs og býður að skjóta íslenzkum mólum
■undir dóm lians. 1239—1242.
Snorri Sturluson var í Noregi1 er bardaginn stóð að
Örlygsstöðum, og spurði hann fall Sighvats bróður síns
og sona hans um haustið, þá er liðið var nokkuð af vetii
(1238). Eins og ein vísa hans ber vott um, er hann
sendi Þórði Kakala, þótti honum mikið skarð höggið í
ætt sína; mestur skaði þótti honum að Sighvati bróður
sínum, þótt þeir hefðu eigi borið gæfu til samþykkis sín
á meðal. Sighvatui' og Sturla voru ríkustu mennirnir á
íslandi/ þá er þeir fjellu, svo að fall þeirra hafði hina
mestu þýðingu í för með sjer, og hlaut einnig að vekja
ýmsar aðrar hugsanir í huga Snorra en söknuðinn einan.
Eptir lát. þeirra var hann mestur og ríkastur höfðingi í
ætt sinni, og sá eini maður sem gat reist rönd við bana-
mönnum bróður síns, er hann kæmi heim.
1) Sbr. Ritgiörð mína um efni þetta 1200 til 1239 í Tjmariti
Bókmenntafjelagsms 1899, bls. 144—45,