Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 104

104
ránsson þá tækiíærið og gjörðu atför að Gissuri þegar
er menn voru riðnir brott úr brúðkaupinu og hann sízt
uggði að sjer.
Eyjólfur Þorsteinsson og fjelagar hans riðu heim að
Hólum þegar eptir brennuna og fengu lausn af Heinreki
biskupi. Hann tók þeim svo vel, að svo er að sjá sem
biskup hafi verið í vitorði með þeim,1 að minnsta kosti
var honum brennan eigi á móti skapi. Á sættafundi
þeim sem síðar var lagður með þeim Gissuri og Eyjólfi,
er það einkennilegt, að Eyjólfur bauð öll mál þeirra
óskoruð í dóm Hákonar konungs, en eigi varð af
sætt, heldur voru einungis grið sett um veturinn. Bendir
þetta eigi einungis á það, hve litla virðingu íslendingar
báru fyrir landsins dómum, heldur og hve mikil vinátta
var þá orðin með þeim Eyjólfi og Heinriki biskupi; hefur
Eyjólfur treyst því, að hann ætti þar talsmann við kon-
ung, þar sem biskup var, en hins vegar var þá vináttan
með þeim Gissuri og biskupi í raun rjettri alveg farin
út um þúftir. Sýndi biskup það opinberlega veturinn
eptir, er Gissur drap ýmsa af brennumönnum, að hann
hlífði honum eigi. Að vísu rauf Gissur grið á flestum
þeirra, sem hann ljet drepa, en biskup lýsti stórmælum
yfir honum og þeim mönnum öllum, er með honum fóru
ferð þessa; mátti eigi hringja nje syngja svo að þeir
væru hjá.
Aðalástæðan til þess að vináttan kólnaði svo skjótt
milli Heinreks biskups og Gissurar, var eflaust sú, að
biskupi þótti Gissur engan hlut haida við konung og alls
eigi reka erindi hans, heldur hugsa einungis um sinn
hag. Gissur hafði sumarið 1253 riðið til alþingis með
360 manna en synir hans komu til móts við hann með
480 manna úr Árnessýslu. Var þingreið lítil vestan úr
1) Sbr. K. Maurer, Island 132.