Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 170
170
maðurinn komst ekki á eftir honum, þvi hann var mjög
blóðrunninn. Jón skreiddist heim með veikum burðum,
lagðist í rúmið og lifði þrjá daga við mestu harmkvæli,
en dó síðan; var hann svo marinn og kreystur, að handa-
beinin lágu laus í holdinu. Blóðslóðin eftir hafmanninn
var rakin til sjávar daginn eftir, og hefir viðureignin við
Jón líklega orðið honum að bana.1
Maður iir sjó og maður af landi. í fyrndinni
bjó maður einn á sjávarjörð, er Jón hét. Hann hafði
fjörubeit fyrir fénað sinn á daginn, en hýsti hann í sjá-
varborg á nóttunni, og stóð hún spölkorn frá bæ hans.
Jón hafði lengi vorið einyrki, og komst hann vel af með
það fram eftir ævinni, áður en hann fór að bila, því hann
var hraustmenni mikið og ötull verkmaður, en svo fór,
að hann varð að fá sér vinnumann, og fól hann hónum
á hendur fjárgeymslu. Um leið og vinnumaðurinn tók við
fénu, bað Jón hann að vera aldrei úti nálægt sjó eftir
dagsetur, því þar væri óhreint með ströndum fram; iagði
hann svo fyrir, að vinnumaðurinn skyldi hýsa féð fyrir
dagsetur og koma þá heim. Yinnumaðuriun hót þessu,
og ieið svo nokkur tími, að ekkert bar til tíðinda.
Eitt kveld bar svo til, að vinnumaðurinn kom ekki
heim á réttum tíma. og leið svo nóttin, að hann kom
ekki. Um morguninn fór bóndi að leita lians, og fann
hann þá slitur af honum til og frá í flæðarmálinu; þótt-
ist. hann vita, að óvættur úr sjó mundi hafa grandað
vinnumanninum og rifið hann síðan i sundur, og þótti
Jóni bónda þetta illa orðið. Hann var smiður góður.
Eftir hvarf vinnumannsins tók hann sig til og smíðaði
sér sleddu mikla, hárbeitta; festi hann hana við hand-
legg sér á þann hátt, að hann gat haft hendina lausa,
1) Tvær seinustu sögurnar eru teknar eftir handriti Evjólfs
Wíum að Búðum í Páskrúðsfirði,