Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 69

69
Reykholt til Snorra og var ineð honum um veturinn;
vorið eptir hjelt Snorri brúðkaup hans í Reykholti, og
fjekk Sturlu Pórðarson frænda þeirra til þess að gefa upp
Sauðafell fyrir Tuma. Um þingið 1241 fóru orð milli
þeirra Snorra Sturlusonar og Gissurar, og skyldi Snorri
ríða til þings og hafa Tuma með sjer, og sjá sætt og
föðurbætur honum til handa. En er Snorri var kominn
á þing, kom þar Kolbeinn Arnórsson daginn eptir með
„500“ (600) manna. Gengu þeir Snorri og Tumi þá til
kirkju, og ijetu menn Kolbeins ægilega, en þeir Gissur
og Kolbeinn töluðu tveir lengi. Var ekki leitað um
sættir, en Kolbeinn reið af þingi; þó gekk Gissur til
kirkju og talaði lengi við Snorra, og fór þá mjög skipu-
lega með þeim.
En samt sat Gissur á svikráðum við Snorra, er
hingað er komið sögunni. Hákon konungur sá, að nú
var loku skotið fyrir það, að hann gæti haft nokkurt
gagn af Snorra Sturlusyni, er hann var hlaupinn úr
greipum hans; þvert á móti mun konungur eflaust hafa
vænzt þess, að Snorri mundi, meðan hann mætti, standa
á móti ölium tilraunum konungs til þess að ná yfirráð-
um á íslandi. Honum var kunnugt um, að Snorri hafði
ekkert gjört tii þess að snúa landsmönnum tii hlýðni við
konung og hertoga eptir 1220, og er Sturla Sighvats-
son fór með erindi konungs og reyndi að ná yfirráðum
yfir iandinu, þá gjörðist Snorri honum þegar andvígur.
Til þess annaðhvort að ná Snorra á sitt vald eða koma
fram hefndum á honum, þurfti Hákon konungnr því að
fá einhvern af hinum rikustu höfðingjum á Islandi í lið
með sjer, en þar var eigi um marga að velja. Eptir
fall þeirra Sturlu og Sighvats voru þeir Gissur og Kol-
beinn Amórsson voldugastir höfðingjar á íslandi. Kol-
beinn hafði fundið konung, er hann fór utan 1235 og
gekk suður, en eigi gjörðist hann konungi handgenginn.