Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 138
138
ur, sem oft getur verið fellibragð eða byltu valdið. Stíg-
andinni fylgja og oft smá rykkir eða hnykkir til hiiða og
létt leggjabrögð, sem alt miðar til að fá hvor annan úr
hinni tryggu og eðlilegu jafnvægisstöðu sinni, og er allri
alliygli, bæði sjón og tilfinningu, beitt við, til að gefa þessu
ga'tur, jafnt af beggja hálfu; og með því tiifinning hjá
glímumönnunum sjáifum, og svo smá, snögg handatiitök,
oft alveg ómerkjanleg áhorfendunum, koma hér til greina,
þá er eigi frekar hægt að lýsa þessum viðbúning og bið-
leikan eftir færi til bragðs, sem glímustígandi þessi öll
miðar til; en svo er biðleikan þessi varir nokkuð iengi,
sem reyndar á ekki að vera, og hún á sér eiginlega stað
af og til í glímunni milli bragða, þá fer nú iíka hinti
einkennilegi qlímuskjálfli að færast í limu viðfangseigenda;
er eins og allar taugar líkamans og sér í iagi þá fótanna,
komist i stæltan titring, en hann gerir eigi all-lítið til að
geta glímuna „spennandi“ og áhrifamikla, bæði fyrir
glímumennina sjálfa og áhorfendutna, er verða eiris
og snortnir af hinum einkennilega glímutitringi með, oft
jafnvel hinir eldti, sem fyrrum hafa verið með, en eru
nú hættir, eigi síður en hinum yngri, en sumir kváðtt
merkja glímuskjálftan jafnvel á undan glítnunni, eða áður
en nokkurum tökum er tekið, og eigi er því að neita, að
hann er til.
Gliman fer fram með höndunum, fótunum og svo
öllum líkamanum, en þó eru brögðin einkunt og aðallega
gerð með fótunum, sér í lagi aðalbrögðin, og er glimu-
íþróttin einkum í því fóigin, að tnenn séu fimir og lið-
ttgir að beita þeim til bragðs; séu bæði „mjúkir", sem
svo er kallað, og ófótfúnir, eti niðuriag glímunnar er
það, að annar kemur liinum af fótunum, fellir hann eða
gerir houum byltu. — Þegar upp á hægri hendi er glímt,
en þá hefir hún yfirtakið, sent er hið venjulegasta og eðlileg-
asta — þó upp á hina vinstri sé líka glímt, og það af