Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 147

147
og er þá sjálfsagt fyrst og frernst að telja ið fræga klof-
bragð, því sá þykir trauðla fullkorninn glímumaður, sem
eigi kann að bregða því fyrir sig.
Klofbragð má leggja á með báðum fótum, vinstri eða
hægri, og heitir eftir því rétt og öfugt klofbragð. Só við-
fangseigandi klofbragðsmanns vanur við eða við búinn klof-
bragði, mun hann sækjast eftir að standa þannig og
mjaka þannig fótum sínum í glímustígandinni, að hnó
hans, það er fyrir bragðinu fyrst verður, só lítið eitt
bogið eða snúi inn á við, og er því þeim er til glímu vill
vel kunna, nauðsynlegt snemma að venja sig við þessa
hnjástöðu, sem raunar gildir jafnt um bæði hnén, þar
klofbragðið getur komið jafnt frá báðum fótum bregðanda.
En með því fótstaða þessi er ekki fögur, þó sumir góðir
glímumenn tíðki hana, þá má raunar sleppa henni, en
venja sig að eins við að vera ieikinn í við alla glímu-
stígandina að beygja snögt hné sín á víksl inn á við,
einkum er klofbragð er í vændum, því þetta tefur hinn
og gerir honum erfitt fyrir með að koma við klofbragði.
Til þess aftur á móti að ná góðu færi á mótstöðumanni
sínum fyrir klofbragðið, er sækjanda oft einkar-nauðsyn-
legt að beita hinn ýmsum ieggjarbrögðum, smáhnykkjum
og sveiflum, til að fá hann til að breyta fótstöðu sinni
klofbragðsmanni í vil, og prýða þessar tiiraunir einnig
oftast glímuna. Annars fer ið venjulega eða rétta klof-
bragð þannig fram, að þá er færi er fengið, kippir sækjandi
viðfangsmanni sínum að sér eða gengur sjálfur nokkuð
svo inn undir hann, og hleypir nú jafnframt vinstra hné
sínu innanvert við hægrafótar hné hans og alt upp undir
mitt lærið, og vegur hann þannig upp í einni svipan bæði
með handafli sínu og einkum hnénu sjálfu, meðan bregð-
andi stendur að eins á öðrum fæti, hinum hægri hér, og
snýst á honum hálfan eða heilan snúning til hægri hand-
ar með mótstöðumann sinn á lofti framan á sér, sem við