Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 76
76
Kolbeinn leitaði þess opt, af því að hann vildi aldrei gefa
upp sveitir eða goðorð þau, er Sighvatur hafði átt. Um
vorið 1245 gengu menn aptur á milli þeirra, og varþað
mælt, að hvortveggi þeirra skyldi fara utan, Kolbeinn og
f’órður, og skyldi Hákon konungur gjöra um mál
þeirra. Skyldi Kolbeinn fá Þórði sex tigi hundraða
vaðmála til fararefna.
Kolbeinn Ijet vöruna af hendi við Þórð og fór Svart-
höfði Dufgusson síðan utan með hana; en af utanferð
þeirra Þórðar varð ekki, þvi Kolbeinn lagðist í rekkju er
á leið vorið og andaðist 22. júlí þá um sumarið. Gaf
hann upp áður við Þórð sveitirnar fyrir norðan Öxna-
dalsheiði og alla föðurleifð hans, en hann skyldi á móti
setja grið og játa sættum. Brandur Kolbeinsson frændi
hans fjekk öil hjeruð fyrir vestan Öxnadalsheiði allt til
Hrútafjarðar; skyldi Gissur veita honum slíkt er hann
mætti, en eigi vildi hann taka við öllum mannforráðum
Kolbeins með Brandi, þótt boðið væri, og fyrir því var
það ráð tekið, að láta I’órð kakala fá Eyjafjörðinn.
Pórður tók við föðurleyfð sinni og settist að í Eyja-
flrði, þá um sumarið (í ágúst). Ihj var grunnt á því
góða milli Skagfirðinga og Þórðar, og fóru sumir fylgdar-
menn Kolbeins með flimt til I’órðar, þótt Brandur bseði
þá að láta a.f slíku. Gjörðist ber fjandskapur milli hjer-
aðanna um veturinn eptir jól, en þó stóðu grið meðal
manna fram um alþingi, og var svo ráð fyrir gjört, að
tólf menn, þeir er bezt þættu til þess fallnir á landinu,
skyldu dæma um öll mál þeirra.
Snemma á föstunni sendi Brandur menn með brjef
suður til Gissurar. Brjef þetta er enn til, því það er tekið
upp í Sturlunga sögu. Getur Brandur þess, að Bórður og
menn hans hafi þá tekið að leita á sig og menn sina og
reyni einkum að heimta vini sína undan sjer; síðan segir
svo: „Talar Þórðr þat, at engar megi heilar sættir verða,