Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 110
110
á öllu, að Eyjólfur hefur treyst konungi vel, og hefur
Heinrekur biskup skapað og alið það traust hjá iionum.
Að þessum boðum vildu hinir eigi ganga. Þorgils og
Þorvarður vildu að Eyjólfur færi utan samsumars og
rýmdi sveitir á Noiðurlandi; Þorvarður tók eigi af fyrir
utanferð sína að sumri, ef hann yrði liðugur til. I’or-
gils kvaðst eigi mundu fara utan nema konungur sendi
honum orð. Sturla einn svaraði þessu eins og góðum og
vitrum íslending sæmdi; hann kvaðst „e'kki þat gört
hafa, svá at hann vissi, at liann þyrfti land at
flýja," og þverhnýtti fyrir öll slík sættaboð. Eptir að
Snorra Sturluson leið, var Sturla einhver hinn vitrasti
maður á íslandi; hann var gagnkunnugastur ailra manna
sögu íslendinga frá upphafi og til sinna daga, og kunni
því betur að meta þjóðfrelsi íslendinga, en aðrir sam-
tíðamenn hans. Auk • þess var hann góður drengur og
göfugur maður, enda var hann jafnan þar sem bezt
gegndi og jafnan á móti útlenda valdinu, hvar sem það
vildi smeygja sjer inn á íslandi, á meðan hann fjekk við
ráðið.
Eptir bardagann, á fundi við Djúpadalsá, vildu bænd-
ur eigi taka við Þorvarði. „Er oss Porvarðr sagðr inn
mesti ofsamaðr, en févani mjök, en eigi þó at svara
stórum vandræðum. Vilju vér bíða þess er Hákon
konungr og Þórður Sighvatsson göra ráð fyrir."
Er það undarlegt, að bændur skulu vera hjer að taia um
að bíða eptir úrskurði konungs; máttu þeir vita að Eyja-
fjörðurinn var arfleifð Pórðar og konungur átti þar engu
að ráða. En bændur höfðu heyrt höfðingjana mæla svo,
og nú tóku þeir að apa eptir þeim. En Þorvarður varð
eigi höfðingi í Eyjafirði.
f’orgils vildi ná ríki í Skagafirði og hafði forvarður
heitið honum þar liðveizlu sinni. Bændur tóku f’orgilsi
eigi iila á fundi, enda var hann systurson Kolbeins unga.