Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 142

142
verjandi bíði eigi fall fyrir lopgjaibragði sækjanda, hras-
ar hann þó vanalega O'ða sveiflast áfram og til hliðar
við bregðandann, og má vera, að sækjandi hafi með leggj-
arbrögðunum einkum það í huga, að fá verjanda í þessa
st.öðu eða sem bezt út úr líkamsjafnvægi hans, til þess
að skella á hann einhverju öðru áhrifamiklu bragði, svo
sem þá helzt mjaðmarhnykk eða klofbragði, sem hvort-
tveggja alltítt er, og þarf verjandi sér í lagi að gefa því
gætur, og gjalda varhuga við, og til þess að ná sem
fyrst jafnvægi sem og róttri fótastöðu eftir leggjabrögðin.
Það er einatt snoturt mjög að sjá tvo góða leggjarbragðs-
menn eigast við, eru þair þá oft á lofti á víksl, er þeir
stökkva hvor annars brögð af sér, og þá falla stundum
„knjáskítir" á milli, þar sem sjá má hið fomkveðna
rætast, að „oft fær sá knésig sem knárri er,“ en góður
glímumaður reisir mótstöðumann sinn sem skjótast upp
af knésiginu, því aldrei telst einfaldur knjáskítur til byltu.
í þessari viðureign láta glímumennirnir sór eigi nægja,
að leggja leggjarbrögðin róttsælis á, eða eins og að fram-
an er lýst, heldur viðhafa þeir einnig öfug leggjarbrögð á
víksl með, sem raunar eru alveg eins og hin, en lögð á
með hinum fætinum, eða þeim, sem annars er minna
beitt við glímuna. Við hefir það borið, að annar glím-
andi hefir slasast eða fótbrotnað af leggjarbragði hins,
og er naumast önnur orsök til þess en sú, að sækjandi
hefir lagt bragðið kluunalega á, svo sem slengt fæti sín-
um með afli á fótlegg hins of ofarlega, sem auðvelt er
að temja sór að varast, enda slá aldrei góðir glímumenn
til bragðs þessa af afli, heldur sitja um að neyta þess,
er hinn stendur á einhvern hátt hallur fyrfr," svo sem
eftir nýsótt bragð árangurslaust, svo ieggjarbragðið kem-
ur eins og af sjálfsögðu.
Menn hafa og stundum leggarbragð innanfótar, einkum
með hægra fæti innan á öklann vinstra fótar bins og hnykkir