Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 183
18B
sem Odduv byskup talar um, er áður minst, og getur það
hafa stutt söngtrúna, þar sem það er svo sjaldgæft, að
sjávardýr geti gefið fi á sér hljóð. Lýsingin á höndunum
á líka vel við kolkrabba, því angarnir á sumum tegund-
um eru sameinaðir með þunnri hinnu annaðhvort efst
uppi eða talsvert fram eftir. Lítið ber á munninum hjá
kolkröbbunum, því hann er á millum angarótanna, en
kjafturinn á margýginni getur verið opið á smokknum.
Augun í mörgum kolkrabbategundum eru líka mjög stór
og voðaleg, og það er háttur stórra koikrabba að síga í
sjó aftur hægt og hægt, þá sjaldan menn hafa séð þá á
yfirborði sjávarins. Fleira mætti tína til, ef vildi. Ég skal
láta hvem sjálfráðan að því, hvort hann setur margýgjar
1 samband við kolkrabba; en ef svo er ekki, þá er trúin
alveg gripin úr lausu lofti, því hvalir og selir virðast
ekki geta komið til greina og ekki heldur fiskar né önn-
ur sjávardýr.
Sögur um sjódrauga eru fremur fágætar i íslenzkri
þjóðtrú, en svo lítur út eftir þeim fáu sögum, sem ég
hefi um þá, að trúin á þá sé mest á Suðurlandi. Sjó-
draugar eru afturgöngur dauðra manna, er diukknað
hafa, og hafast við í sjó eða við sjó. Þeir hafa stundum
sést höfuðlausir.1 Sjódraugar eru hinar mestu meinvættir,
og gera mönnum ýmsan óskunda. Sjódraugurinn í Kíls-
nesi á Melrakkasléttu réðst á mann í myrkri skömmu
fyrir síðustu aldamót, og vildi koma honum í sjóinn.
Hann var keimlikur menskum manni, en loðinn og heldur
linur átekta. Sjódraugurinn gat ekki unnið manninum
neitt mein í þetta skifti, en seinna glímdi hann við hann
aftur, og lék hann svo hart, að hann dó2. Um 1800
drukknaði maður í sjó úr Mýrdalnum í Skaítafellssýslu.
1) Huld V, bls. 46.
2) Huld VI, bls. 71—73.