Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 62

62
þó er alveg óvíst að hann hafi þá verið ráðinn í því, að
hefja uppreist og taka sér konungsnafn, nje að hann haflí
sagt Snorra neitt um það áður en hann fór. Þvert á
móti er öllu liklegra, að hann hafi eigi afráðið það svo
snemma, af því að nærri hálft ár leið eptir að Snorri fór
og þangað til Skúli tók sér konungsnafn (9. nóvbr.).
Ræður að líkindum, að hann hafi íeynt að ftamkvæma
slíka fyrirætlun svo fljótt sem hægt var, er hann hafði
afráðið að hefja uppreist.
í annan stað er það bæði vel skiljanlegt og eigi
heldur óeðliiegt, að konungur yrði svo reiðiir við Snorra,
sem raun varð á, þrátt fyrir það, þótt hann hefði eigi
þegið jarlsnafnbót af Skúla. Snorii var lendur maður
þeirra konungs og hertoga, og hafði unnið þeim hollustu-
eið áður, er hann var í Noregi. Hann hafði farið heim
með leyfi konungs, og nú hafði konungur stefnt honum
utan; þótt hann hafi farið nauðugur utan og mest sðkum
yfirgangs Sturlu Sighvatssonar, mátti þó varla annað
hæfa, úr því hann var kominn til Noregs og hafði eitt
sinn veiið gjörður lendur maður, en að hann fyndi kon-
ung, og færi eigi heim nema með leyfi hans. Þetta vissi
Snorri vel, en honum var einnig fyllilega ijóst, að hann
mátti nú eigi fuilnægja neinni Ijensmannsskyldu, efhann
vildi vera fósturjörðu sinni trúr og hollur. Hann sá vel
hvað konungur fór og að ha.nn hafði eigi annað að velja
í milli, ef hann hlýðnaðist konungi og kæmi á hans fund,
en annaðhvort að sitja kyr í Noregi1 eða gerast verkfæri
konungs á íslandi og reyna að koma landinu undir hann.
En þá kaus Snorri heldur að hverfa heim og vera landi
sínu trúr, en brjóta bág við konunginn.
1) Snorra mátti líka vera í fersku minni, að Hákon kon-
ungur hafði bannað Jóni murt syni hans að fara heim 1230, en
það varð Jóni að ógæfu, þvi hann var særður banasári um
veturinn.