Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 169
169
sagt, að hann var eitthvert sinn að smíða feræring
fjarri heimili bónda þess er skipið átti. Af því svo
langt var til bæjar, hafðist hann við í smíðahrófi sínu
allan daginn frá birtingu til vökuloka, hveminn sem viðr-
aði. Landslagi var svo háttað, að flatlendi var umhverfis
hrófið, og þurfti yfir annes að fara milli hrófs og bæjar.
Þetta var á jólaföstu og tunglskinslaust. Kveld eitt, þeg-
ar Jón hafði lokið störíum sínum og bjóst til heimferð-
ar, sá hann, að skepna ein í manns mynd dragnaðist úr
sjávarmáli. Hann grunaði, hvað vera mundi, og hrað-
aði sér á burt. Petta ferlíki færðist að hrófinu, og hafði
þegar veður af Jóni; sá hann að þetta var hafmaður.
Hann hraðar nú ferð sinni sem mest hann mátti, en
hafmaðurinn var svo gangdrjúgur, að óðum bar saman.
Jón hafði handegsi snaghyrnda í hendi. Áður en langt
um leið, hafði hafmaðurinn náð Jóni. Loksins komst
hann fram fyrir hann, og varnaði honum heimleiðarinn-
ar. Jón sá engan annan kost en að ráðast á hafmann-
og rak egsina á kaf í brjóst honum, en þegar hann ætl-
aði að kippa henni að sór aftur, stóð hún föst, því hyrn-
urnar stóðu fyrir. Jón reyndi til að losa öksina með
öllu móti, en það kom fyrir ekki; var þá ekki ann-
ars kostur en að verjast með átökum. Jón sagði
svo sjáifur frá, að nærri mundi hafa farið um afl þeirra,
og var hafmaðurinn þó talsvert hærri, en Jón átti bágt
með að neyta krafta sinna, því hafmaðurinn var svo
háll og harður viðkomu, að því líkt var, sem tekið væri
á gleri. Aftui' á móti kreysti hafmaðurinn Jón svo fast,
að hold alt marðist og gekk í hnykla undan löppum
hans. Stundum gat Jón losað sig eða slitið sig lausan,
en hafmaðurinn náði honum brátt aftur. Leikurinn
barst þvert yfir nesið og alt að túngarðinum, og var
Jón þá orðinn mjög máttfarinn. Þó gat hann snarað
sér öfugum yfir garðinn, og þar skildi með þeim. Haf-