Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 174

174
stórvagsnir, fullar seks álnir að hæð og ramir að afli
að því skapi. Fljótir eru þeir á fæti og fimir að klifra.
Þeir eru mannætur og svartir að lit. ií’oir eru hálir og
harðir viðkomu eins og gler, eða þaktir skeljum að utan,
og lítur svo út, sem menn hafi hugsað sér, að þeir væru
klæddir í skeljastakka, þar sem t.alað er um skeljaröggvar-
feld í einni sögunni, en ekki að líkami bafmannanna væri
þakinn skeljum. Skeljahlífar þessar eru svo harðar, að
högl hrökkva af þeim á alla vegu, og þegar menn koma
höggi á þær, heyrist gnesta í þeim eins og i blágrýti.
Þó er blettur á bringu hafmannanna, sem er skeljalaus,
og er þeim dauðinu vís, ef hægt. er að koma þar á
þá lagi.
fað er auðsóð, að lýsing þessi er fjarstæð öllu mann-
legu eðli, enda er ómögulegt, að nokkur mannleg vera
geti lifað í sjónum, eins og áður er sagt, og þá er ekki
nema tvent til: Annaðhvort eru sögurnar uppspuni,
reglulegar þjóðsögur, eða menn þeir sem um er að ræða
hafa átt við einhver sjávardýr, sem vitanlega hafa ekki
átt neitt skylt við menn, en hér er heldur ekki um mörg
dýr að ræða. Fiskar og óæðri dýr geta alls ekki komið
til greina, því þau geta ekki gengið á land upp, eins og
kunnugt er. Jafn-ómögulegt er, að hór geti verið að
ræða um skríðdýr, þótt skeljaröggin minni reyndar á
beinplöturnar á skjaldbökum og krókódílum, því engin
skriðdýr eru til í sjónum hér við land, og geta ekki venð
til fyrir kulda sakir. Mig minnir reyndar, að ég hafi
lesið í einhverju gömlu íslenzku blaði, að lítil skjaldbaka
hafi fundist rekin við Breiðafjörð, en hún hefir eflaust
dottið út af skipi, ef mig minnir rétt. Þá getur ekki
verið um önnur dýr að ræða en spendýrin, enda eru haf-
mennirnir keimlíkastir þeim. ísabirnir geta varia komið
til greina, því að þeir eru hálfloðnir og skeljalausir, en
þó er ekki ómögulegt að hafmaðurinn, sem maðurinn