Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 63
63
Þá er hingað er komið sögunni, var Hákoni konungi
það mikið áhugamál, að ná yflrráðum yflr íslandi. Hann
hafði engan her að senda út þangað, og vildi líka heldur
vinna landið með brögðum.1 I’.uð var auðveldara og marg-
falt kostnaðarminna fyrir hann. En til þess þurfti hann
bæði að hafa menn, sem rækju erindi hans á íslandi, og
að ná t-angarhaldi á þeim höfðingjum, sem komu frá ís-
landi — hvort sem þeir komu nauðugir eða viljugir —
til Noregs. Þeim mátti eigi lialdast uppi, að hverfa heim
aptur, er þá lysti.
Nú er Sturla Sighvatsson var hniginn í valinn, þurfti
konungur að fá mann i hans stað. Af öllum íslending-
um, er þá voru í Noregi, hlaut konungur fyrst og fremst
að fá augastað á Snoria. Hann var mestur höfðingi
þeirra og auk þess lendur maður konungs. Það var því
eðlilegt og alveg í samræmi við orð konungs við Sturlu
Sighvatsson, að hann gjörði Snorra og öðrum íslendingum,
sem voru hjá hertoganum, orð um að fara eigi til íslands
fyr en hann hefði „gert ráð fyrir eyrindum sínum út
hingat", og að hann bannaði þeim heiinför, er hann spurði,
að þeir ætluðu með leyfi hertogans. En er þeir fóru
samt, hlaut konungur sjerstaklega að reiðast Snorra, ekki
einungis af því að hann var helzti maðurinn og rjeði
mestu um, að þeir fóru í óleyfi, heldur af því, að hann
var bæði handgenginn konungi og lendur maður hans,
en hinir ekki. Auk þess mun konungur hafa frjett háð-
vísu Snorra um Gaut Jónsson og munu orð Snorna til
konungsmanna eigi hafa verið færð á betri veg við
konunginn.
Það er enginn efi á því, að konungur hefði reynt að
ná Snorra á sitt vald eða koma á einhvern hátt fram
hefndum á honum þá um sumarið, ef hann hefði getað.
1) Sbr. Tímarit Bókmfjel. 1899 bls. 143—44.