Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 14

348 Trúarlmgtakið. [Skirnir
guðspjöllin í þessu, eða er öðru haldið
þ a r f r a m ?
Þeir sem lesið liafa Jóhannesar guðspjall með athygli,
munu hafa veitt því eftirtelct, að nafnorðið trú lcemur
þar alls eklci fyrir. Aftur á móti kemur sögnin að trúa
þar þi'áfaldlega fyrir.
Stundum er talað um að t r ú a e i n h v e r j u í merk-
ingunni að viðurkenna það sem sannindi, vera sannfærður
um að það sé rétt. örsjaldan nota samstofna guðspjöllin
sögnina í þeirri merkingu (Mk. 13, 21; Mt. 24, 23). En
vanalegast notar 4. guðspjallið, eins og hin guðspj., sögn-
ina í annari og dýpri merkingu og talar þá um að trúa
á einhvern. Sú trú, sem er hlið til eilífa lífsins, er trúin
í þeirri dýpri merkingu, meira en skynsemisviðurkenning
og ekki bygð á stundaráhrifum einum. Það sést meðal
annars af kröfu Jesú um, að sannir lærisveinar hans
standi stöðugir í orði hans (8, 31). Einnig má sjá það af
ummælunum í 2. kap. guðspjallsins (24. versi), þar sem
sagt er, að Jesús hafi ekki gert þá að trúnaðarmönnum
sínum, sem að eins trúðu á hann fyrir táknin, sem hann
gjörði. Hin sanna sáluhjálplega trú hvílir, samkvæmt
kenningu guðspjallsins, á andlegri og traustari grundvelli.
Trúin í dýpri merkingu orðsins felur í sér lífssamfélag við
Krist. Að trúa er að koma til Jesú, til þess að öðlast
lífið (5, 40), að taka við Jesú (5, 43), veita honum viðtöku
(13, 20). »Verið í mér«, segir Jesús, þegar hann er að
lýsa afstöðu sinni til lærisveinanna og þeirra til hans með
því að líkja sjálfum sér við vínvið, en þeirn við vínvið-
argreinar. Og nánu sambandi milli eilífa lífsins og þekk-
ingar á Guði er haldið fram í alkunnu ummælunum: »En
i því er hið eilífa lífið fólgið, að þeir þeklci þig, hinn eina
sanna Guð, og þann sem þú sendir, Jesúm Krist« (17,3).
Af þessum ummælum má sjá, að trúnni er í 4.
guðspjallinu lýst sem t r a u s t i bygðu á elsku og þekk-
ingu. Benda má einnig á ummælin i huggunarræðu Jesúr
»Hjarta yðar skelfist ekki; trúið á Guð og trúið á mig«
(41, 1). Þarna er trúin gagnstæði hræðslunnar. En vér