Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 20

354
Trúarhugtakið.
[Skirnir ■
ur þekkir trúna i víðtækari merkingu en skilgreining hans.
ber með sér. Því þar er bæði talað um trúna sem blýðni
(11,8) og sem traust á almættiskrafti Guðs (11, 17 n.).
í fyrra Pétursbréfi er talað um trúna sem jafn-
framt skyldi vera von til Guðs (1, 21). Víðar í því bréfi
er talað um vonina (1,3; 3, 15). Stafar það eflaust eins-
og í Hebr. af því, að kristnin átti þá við þrengingar að
stríða. —
V. Þá verður að nefna Iiirðisiréfín í þ e s s u >
sambandi.
í stað trúar er þar talað um guðhræðslu (1. Tím.
3,16). Og oft er þar talað um kærleika samfara trúnni
(1. Tím. 4, 12; 6, 11 o. v.), eins og í Efesusbréfinu (6, 23)..
Stendur þetta í sambandi við skilning þann á trúnni, sem
kemur fram í Hirðisbréfunum. Talað er um að varðveita
ieyndardóm trúarinnar i hreinni samvizku (1.
Tím. 3, 9); að alast upp við orð trúarinnar og
góðu kenningarinnar (1. Tím. 4, 6). Kristin-
dómurinn er hin heilnæma kenning (1. Tím.
1, 10 o. v.). Trúin er í því íólgin að halda
fast við þá kenningu, halda fast við sann-
1 e i k a n n.
Það er í baráttunni við villukennendur, sem trúar-
hugtakið hefir hér mótast á þessa leið. En þegar trúin
er orðin að fastheldni við sannleikskenningu kristindóms-
ins, þá mátti ekki gleymast að setja kærleikann við hlið
hennar (2. Tím. 1, 13), til þess að guðhræðslan yrði ekki
köld og dauð.
Af svipuðum ástæðum og í Hirðisbréfunum, þó enn
greinilegar en þar, erí Júdasarbréfi og síðara
Pétursbréfi talað um trúna sem trúarkenninguna. I
Júd. er áminning um að berjast fyrir þeirri trú, sem heil-
ögum hafi eitt skifti fyrir öll verið i hendur seld (v. 3).
»Uppbyggið yður sjálfa á yðar helgustu trú«, stendur þar
einnig (v. 20). En í byrjun 2. Pét. (1, 1) ávarpar höf-
undurinn lesendurna sem þá, er hlotið hafi hina sömu.
dýrmætu trú.