Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 37

Skirnir]
I rökkrinn.
371
Engjafólkið var að koma. Eg hafði nóg að snúast,
bæði að skamta því og hirða plögg. Eg sendi vinnukonu
til Halldórs með matinn.
Svo var gengið til náða.
En eg gat ekki sofnað.
Og eg heyrði alt af gengið um gólf í stofunni.
Eg lét vinnukonuna lika standa honum fyrir beina
morguninn eftir.
Hirðingin gekk fljótara en pabbi bjóst við og þeir
ákváðu að leggja af stað um hádegi.
Eg gekk upp að steininum þegar eg vissi að þeir
ætluðu að fara að kveðja.
Halldór kom þangað.
Hann var ekki eins röskur og glaðlegur eins og dag-
inn áður.
Hann dró lokað bréf upp úr vasa sínum.
Eg fann að eg roðnaði.
Sigríður, sagði hann, þetta bréf er til þín, en eg af-
hendi þér það með einu skilyrði. Þú skalt ekki opna það
fyr en seinna, helzt ekki fyr en eftir mörg ár. Eða — ef
þú lifir mig, þá þegar þú fréttir iát mitt.
Já, sagði eg, en eg veit ekki hvort það heyrðist.
Svo rétti hann mér liendina.
Vertu sæl, sagði hann.
Við tókumst í hendur.
Hans var köld. Mín var víst nokkuð heit.
*
íf;
Gamla konan þagnaði.
Það var dagsett. Samt hafði birt í herberginu. —
Tunglið var komið upp.
Er sagan lengri? sagði eg lágt.
Eg sá hann ekki eftir þetta. Hann giftist og varð
prestur fyrir vestan. Eg frétti lítið þaðan.
Svo liðu fimm ár.
Eg átti tvisvar kost á að giftast, en hafnaði því.
Svo kom hann hingað, maðurinn minn sálaði.
Eaðir minn vildi að eg ætti hann.
24*