Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 35

-Skirnir]
í rökkrinu.
369
Hann nefndi unnustuna. Það var Guðrún dóttir
sira Jóns.
Hann masaði um alt mögulegt. Eg man nú fæst af
fþví. Hann var svo spilandi kátur og lét aldrei verða hlé
á viðræðunni.
Svo kom pabbi og þeir tóku tal um hestinn.
Föður minum leizt illa á meiðslið. Kvaðst hann ekk-
•ert geta gert við því að svo stöddu, og ekki geta fylgt
•honum, fyrri en síðdegis næsta dag. En þá skyldi hann
skila honum alla leið, heim að rúmstokk unnustunnar,
■sagði gamli maðurinn og hló. Halldór taldi fyrst vand-
'kvæði á þessu, en þáði þó þessi boð bráðlega.
Við vorum svo ein saman það sem eftir var dagsins.
Hann komst fljótt að því hvað eg hafði helzt lesið og
'talið snerist oftast um Ijóð.
Svo stakk hann upp á því, að við skyldum fara og
skoða »bæinn okkar«.
Við gengum þangað. Það var svo undurfagurt úti
það kvöld.
Hann skoðaði stafina á steininum.
Eg fann að mér var ekki um það.
Alt í einu sagði hann: Þeim hefir verið breytt. —
Þeir hafa verið lagaðir. Svona fallegir voru þeir víst ekki
eftir mig........ Hver hefir gert það?
Eg svaraði ekki samstundis.
Þ ú hefir gert það, sagði hann hálfhissa og leit á mig.
Eg var að horfa á sólarlagið.
Það var fallega gert af þér, sagði hann lægra.
Eg man varla eftir því. Eg hefi samt líklega gert það.
Við þögðum litla stund.
Það er ekki undarlegt þó skáldin yrki fagurt um
náttúruna á íslandi, sagði eg til þess að rjúfa þögnina.
Já, það er margt snildarlega sagt um það hjá skáld-
nnum okkar, svaraði hann.
Eg gat þess að mér líkaði ekki náttúrukveðskapur
neins skálds eins vel og Jónasar.
Því trúi eg vel. Á eg að segja þér hvað einn skóla-
24