Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 24

358 Trúarhagtakiö. [Skirnir
hefi sagt, sé ljóst, hvernig svar mitt sé, og eg vona, að
flest yðar, sem hér eru viðstödd, séuð mér fyllilega sam-
mála, er eg orða svar mitt á þessa leið:
Vér eigum að leggja megináherzluna
á trúarþelið og mesta rækt við trúna sem
■traust.
Ástæðurnar fyrir þeirri ályktun eru tvær og
báðar vona eg að reynist góðar og gildar.
önnur er sú, að þetta er í samræmi við kenningu og
■dæmi Jesú sjálfs, eins og eg að undanförnu hefi verið að
leitast við að sýna fram á. En eg býst við, að ekki þurfi
að rök8tyðja það fyrir kristinni prestastétt og kristnum
söfnuði, að sjálfsagt sé að hallast að kenningu Jesú sjálfs
öllu öðru fremur. Vandinn er þar að eins sá að vita og
skilja rétt, hvað hann lagði í orð sín og ummæli. Um
hitt ætti enginn ágreiningur að geta verið, að oss beri að
leggja mesta rækt við það, sem hann lagði megináherzlu
á í hverju sem er.
Þetta var aðalástæðan fyrir því, hvernig eg svara
spurningunni fyrnefndu.
En h i n á s t æ ð a n er, að mér getur ekki dulist,
að vorir tímar þarfnast einkis framar en
trauðts i trú sinni.
Flest hefir á síðustu tímum beinst að því, að fá menn
til að treysta sjálfum sér, viti sínu, kröftum sínum, vélum
sínum og vopnum. Þótt menn hafi ekki viljað láta þá
andastefnu fá yfirráð yfir sér, hefir þó hugur margra að
meira eða minna leyti heillast inn á þær brautir. En
hvernig gæti hugur manna heillast í þá átt, án þess að
það dragi úr trausti þeirra til æðri máttar og æðri hand-
leiðslu.
Einkis þarfnast því nútiminn meir en t r a u s t s i n s
á æðri hjálp, á ósýnilegu umhverfi, til kærleiksríkrar
íeðstu veru, sem alt megnar.
Uuð8traustið og Kriststraustið er hin frels-
a, n d i t r ú. Því að af traustinu leiðir alt annað, sem felst
í trúarhugtaki voru. Traustið leiðir til þess, að maðurinn