Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 34

868
í rökkrinu.
[Skirnir
Þá kemur liann vist aldrei hingað, hugsaði eg. Dóri
fór i latinuskólann. Hann fór líka í prestaskólann. »Síra
Jóni ferst vel við þennan dreng«, sögðu menn. »Svo
kvað hann ætla að kóróna alt með því að gefa tonum
dóttur sína«.
Eg held að mér hafi verið einna minst gefið um, að
hlusta á tal manna um þ a ð. Mig langaði til að sjá hann,
en hálfkveið þó fyrir því.
Hann þekkir mig víst ekki, hugsaði eg, og svo er
hann sjálfsagt svo fínn og lærður, eg verð feimin við hann.
Eg fór að reyna að afla mér bóka. Helzt urðu það
ljóðabækur. Lang vænst þótti mér um kvæði Jónasar.
En eg lærði þó einnig nokkuð af kvæðum hinna skáldanna.
Svo var það einn dag, sumarið eftir harða veturinn,
að eg var ein heima.
Þá var barið að dyrum.
Eg gekk til dyra. Úti stóð vel búinn ungur maður
og heilsaði.
Svo brosti hann og sagði: Þetta er víst Sigga? Já
— það hlýtur að vera.
Mér hitnaði. Hver eruð þér?
Þekkir þú mig ekki? Manstu ekki eftir Dóra, sagði
hann og hló.
Jú. Þarna var hann kominn. Eg kannaðist við
svipinn.
Gerið þér svo vel og koma inn.
Eg þakka — en Sigga — þéraðu mig ekki um fram
alla muni. — Eg ætlaði annars að finna föður þinn.
Eg sagði að hann kæmi bráðlega heim með heylest.
Halldór sagðist hafa orðið fyrir þvi slysi, að hesturinn
sinn hefði lielzt og vildi hann leita ráða til föður míns
um meiðslið því hann vissi að hann var hestamaður.
Nú sá eg að hann hafði gullhring á hægri hendi. Eg
óskaði honum til hamingju. Mér fanst feimnin í mér
minka við þessa uppgötvun.