Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 33

Skirnir]
í rökkrinu.
367'
Svo þögðum við bæði.
En þú verður að sjá um bæinn okkar þegar eg er
farinn. Enginn — ekki nokkur lifandi maður má eiga-
hann nema við ein.
Það leið að krossmessunni.
Dagana fyrir hana krotaði hann þessa stafi á stein-
inn. Það voru stafirnir okkar beggja. Hann hafði verið'
með piltunum um vorið þegar þeir voru að höggva stafi'
á landamerkjasteina.
Svo fóru þau til síra Jóns. Það var langur vegur
eins og þér vitið.
Mér leiddist oft um sumarið. Stundum var eg að
hugsa um hvort Dóri mundi ekki koma þennan eða þenn-
an sunnudag.
En hann kom ekki.
Þá þóttist eg viss um það, að hann kæmi um haustið.
En þá kom hann ekki heldur. Eg held eg hafi aldrei
komið að steininum um veturinn. Og eg held eg hafi
sjaldan hugsað um samveru okkar næstu árin.
Svo var það á hvítasunnunni vorið áður en eg var
íermd að eg hitti Dóra og foreldra hans við kirkju í okk-
ar sókn.
Við vorum bæði glöð. En þegar eg hugsaði um það
a heimleiðinni, fanst mér það ekki hafa verið neitt gaman.
Daginn eftir sat eg um stund hjá steininum og virti
fyrir mér stafina. Hú þótti mér þeir ekki nógu fallegir.
Eg skauzt inn í smiðju og tók meitil og hamar og
fór að reyna að bæta um þá. En eg var ekki sem lægn-
ust við það og tókst víst ekki vel. Svo kom pabbi utan
tunið. Þá varð eg hrædd, hljóp heim og lét verkfærin á
sinn stað.
Árin liðu. Dóri var altaf hjá prestinum.
Eg sat heima.
Eg heyrði það á tali manna að hann væri altaf að-
Í0era hjá prestinum og að hann þætti bráðgáfaður. Svo>
var 8agt að séra Jón ætlaði að kosta hann í skóla.