Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 30

864 í rökkrinu. [Skirnir
af því nema það að stór hundur aótti að mér og beit mig
í fótinn.
Eg hrökk upp.
Eg fann það að mig sárkendi til í stóru tánni. Eg .
reis upp og skoðaði fótinn.
Stóra táin var kalin og hin næsta líka!
Brátt kom konan með kaffið.
Eg sagði henni hvar komið var.
Henni varð bilt við og bauð að senda eftir lækni.
Því tók eg með þökkum.
Læknirinn kom á fjórða degi. Hann dæmdi báðar
tærnar til dauða. En eg slapp með að missa hálfa aðra.
Eg samdi um það að fá að vera þarna þangað til
mér batnaði. Var það auðfengið.
Mér leiddist brátt að liggja og haltraði því um bæinn '
jafnskjótt og eg þoldi það.
Heimilið var fremur daufiegt.
Fátt var þar bóka, nema nokkrar gamlar bækur sem
móðir konunnar átti. Hún var við aldur og var henni
þungfært. Sat hún oftast í herbergi sinu. Þar komu fáir
nema börn hjónanna. Gamla konan léði mér fúslega bækur
sínar. Var hún einnig fús til þess að ræða efni þeirra. Á
þennan hátt urðum við málkunnug. Sátum við oft á tali og
fann eg að hún var skýr kona og kunni glögga grein á mörgu.
Um einmánaðarkomu tók tíðin að breytast. Hlákur
komu. Snjóa leysti svo jörð varð auð. Þá komu ein-
muna blíðviðri.
Mér varð þá órótt inni.
Eg fór að smá koma út og litast um, því eg var lítt
kunnugur þarna
Mér þótti fallegt á Bjargi.
Ibúðarhúsið var nýbygt og stóð nokkuð fjarri rúst-
um gamla bæjarins. Frá honum lá hallandi grund upp
undir bjargið. Þá tók við brött brekka og loks Bjargið
sjálft. Víða höfðu skriður fallið úr því niður brekkuna
og auðsjáanlega langt niður eftir grundinni. En hún hafði
sjálfsagt verið rudd.