Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 32

366
í rökkrinu.
[Skirnir *
Hún leit niður á prjónana, varp öndinni, leit upp*
aftur og sagði:
Ef til vill gæti það verið saga.
Hún þagnaði aftur.
. . . Þér hafið svo oft stytt mér stundir. —
Eg . . . . Mér fellur vel við yður. — Já, eg ætla að
segja yður sögu stafanna.
Þegar foreldrar mínir bjuggu hér, höfðu þau einu
sinni húsmenskufólk. Það voru fátæk hjón.
Þau áttu einn dreng. Hann var þá átta ára. Eg
var einu ári eldri.
Hér voru þá ekki önnur börn en við Halldór litli.
Við lékum okkur altaf saman. Langoftast vorum við hjá
þessum steini. Hann var alt mögulegt. Stundum var
hann kirkja, stundum kaupstaður, en oftast bærinn okk-
ar. Eg ætla ekki að fara að fjölyrða um leikina okkar.
Það mun hafa verið svipað með þá eins og leiki annara
barna á okkar reki — eftirmynd af lííi fullorðna fólksins.
Jæja. Eg ætlaði ekki að segja langa sögu.
Sumarið leið. Og veturinn leið líka. Vorið var und-
ur gott. Alauð jörð og blíður á hverjum degi eins og
núna.
Við lékum okkur úti allan liðlangan daginn.
Einn dag sagði Dóri:
Bráðum kemur krossmessan. Þá förum við — pabbi
og mamma og eg — langt, langt burtu — til síra Jón9
á Felli.
Er það satt? sagði eg og fann að mér þótti miður.
Satt. Já, víst er það satt.
Þú átt ekkert að vera að fara.
Eg vil líka vera kyr. Eg vil helzt ekki fara til-
prestsins. Eg er hræddur við presta.
Þú kemur að finna okkur, sagði eg.
Já, það skal eg gera.
En — ef þú færð nú ekki að fara?
Ja, þá kem eg þegar eg er orðinn stór.