Skírnir - 01.12.1917, Blaðsíða 71

Skírnir]
Stúlkan brjóstveika.
405-
IV.
Og eldur þessi óx því meir’
sem ástundun var beitt
og kröftum til að kæfa hannf
því kraftar tjóa ei neitt
að bæla niður insta eld
og ástum vísa á bug;
það eyðileggur allan kjark
og yfirlit og dug.
En eins og gröfin þú varst þögl.
Og þegar nóttin lá
á eggi sinu: okkar jörð
með yfirrjáfrin blá,
þú áttir tal við mána mög,
sem mjöllum yfir skein,
og læddist inn um lítinn glugg,
er lástu og vaktir ein.
Og baðst hann um: að bera þig
í bláinn — eitthvað langt,
í líknarhendur lausuarans,
sem læknar hjarta krankt.
En fyrir mána flóka dró
og faldi þinni sýn,
— og lét í órækt Ijóra þinn —
og lokuð sundin þín.
En þó var stundum þér að vild
hin þögla, dimma nótt,
er augu gaf þér undra skygn,
og ærinn vængja þrótt. —
I vöku-leiðslu og drauma-dul
þú dvaldir fyrir þér,
er digurbarki drjúgum hraut
og draumlaus velti sér.