Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Blaðsíða 15

Sendibréf
í sama herbergi. — Nei annars, svo náið mættum við ekki búa, því þá
færum við að rífast. Þú vildir sofa við opinn glugga, ég vildi hafa hann
lokaðan. Þú værir sílesandi heiðindóm. Ég Biblíuna. En í bað yrðir þú að
fara þegar stúlkan kallaði. Það er heldur engin neyð. Aldrei hefur mér
liðið betur en í höndunum á þessum engli sem baðar mann. — Þú mættir
ekki skíta of mikið út í kringum þig með neftóbaki. Og þú yrðir að um-
líða mig þótt ég læsi Faðirvorið í hálfum hljóðum. En þetta kæmi aldrei
til mála. Við byggjum sinn í hvoru herbergi og þú gætir ort af hjartans
lyst um guð og fjandann. Það væri bara stöku sinnum að við heimsæktum
hvor annan til að minnast liðinna daga þegar heimurinn var ungur.
Stundum dreymir mig að við séum á siglingu á firðinum okkar. Það
eru glaðir draumar. Ég sit við stjórn og þú við fokkuskautið. Og bárurnar
koma æðandi og langar til að kaffæra okkur. Og við brosum að þeim og
segjum: Sælar frú alda. Hvað er að frétta af sjókindinni? Og þær brotna
við skutinn í bláu brimi og svara okkur útaf. Stundum koma þær skvetm
inn í bátinn, en við ausum henni út til þess hún geti fengið sér nýjan sprett
með annari báru. Og við raulum lagið okkar og emm glaðir.
Ég kom aldrei hræddur á sjó heima á firðinum okkar, þótt hann hafi
kollvætt ýmsa heiðursmenn, eins og til dæmis hann afa þinn og fjósa-
manninn hans pabba. — Amma þín hafði borið sig vel eftir slysið. Hún
var hetja. Þær eru það flestar heiðurskonurnar þótt særinn sé með sín
strandhögg svona við og við, einsog til að minna okkur á hversu litlir
kallar við séum þrátt fyrir allt gortið. — Manstu þegar við hleyptum? Við
ætluðum ekki að hleypa. Við ætluðum ekki að láta undan. Nei, það ætluð-
um við ekki að gera. En svo kom bresturinn og skektan þín fór að leka og
leka. Þú varst við stýrið. Þú varst alltaf dálítill klaufi á sjó. En kjarkinn
skorti þig ekki. Nei, en þér var illa við að láta undan. Já, anzi hreint var
þér illa við það. En varkárnin drepur engan, sagði ég. Haltu kjafti, anzaðir
þú og lézt undan. — Það var notalegt að sigla ljúft rokið heim í vör. •—
Næsta dag lögðum við aftur á stað og komumst þá til lands. — Þú bættir
skektuna þína sjálfur. Þú varst forláta smiður. Ég forláta klaufi. — Æ,
það er of sjaldan sem mann dreymir heim.
I seinasta bréfinu þínu kvartar þú yfir því að ein kýrin þín sé kálflaus.
Aumingja kallinn. Þú kannt ekki að halda kú undir naut. Þú átt að bíta
í herðakampinn á henni þegar nautið hefur lokið sér af. Það sá ég hann
afa þinn gera, og sá kall var nú ekki aldeilis blankur á sálinni, þar sem
skepnurnar voru annars vegar. Hann var einstakt sómamenni allt fram
221