Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Blaðsíða 18

Tímarit Máls og menningar
um þar sem rotturnar áttu heima. Og maður skildi eftir handa þeim brauð-
mola til að borða. Þetta voru munaðarleysingjar, sem allir vildu drepa.
Oft hugsaði ég til þín á þessum uppgangstímum. Hve skemmtilegt
hefði það ekki verið að hafa þig hjá sér til að rabba við, því maður gat
líka rabbað í sorpinu, náttúrlega ekki mikið, en svolítið samt. Við hefð-
um ekki mátt kjafta frá okkur allt vit, því þá hefðum við verið klagaðir
fyrir verkstjóranum. Þetta var nokkuð líkt því sem kvað vera í einræðis-
þjóðfélagi, þar sem við værum hermennirnir, en verkstjórinn helvítið hann
Hitler.
En fyrirgefðu. Hvað er ég að rausa? Þú sem átt að koma suður til mín
og hafa það þægilegt inni í Máfabergi, þangað til drottinn kallar þig til
að yrkja níð um andskotann.
En þú ert sveitamaður. Þér nægja sauður og kýr og meri, og þeir
vindar sem leika um fjöll og flóa. Kannski er það líka heilbrigðast. Og
guð, þetta óútskýranlega fyrirbæri sem blessar bæði glæpinn og sakleysið.
Þetta sem á sér leynihólf í hjarta mannsins, þar sem hann krýpur á kné
sín stirðnuð í krafti þrældóms svo í logni sem öðrum veðrum himinsins.
Þessa blessaða himins sem við horfum á í öllum breytileik sínum og gerir
fólk ruglað í kollinum. Þessa himins, sem hún amma mín hélt að væri
bústaður heilagleikans, og söng uppúr gamalli bók með trosnuðum spjöld-
um, og henni var gefin í fermingargjöf af heiðarlegum fíflum. Þessari bók,
sem hefur kennt okkur að elska heimskulegan skáldskap, í staðinn fyrir
höfuðlausnir forfeðranna, blóðugra upp til axla af manndrápum. Þessara
kappa, sem orm svo þungskildar vísur til ástmeyja sinna, að við erum
ekki farnir að botna í þeim enn, þegar undanteknir eru nokkrir prófessorar
í mannlegri heimsku. Þessar bókmenntir, sem við viljum ekki einusinni
selja Dönum fyrir postulínshunda, þá einu list, sem hertekur hjörtu barn-
anna, þeirra einu heimspekinga sem eru á meðal vor og við rassskellum
ef þeir míga á sig. Þessa spriklandi hnokka, sem una sér við að slefa og
telja á sér tæmar. Þessa guði í mannlegri mynd sem einir eru himinljós
trúarjátningar, hverja við berum á vörunum en forsmáum í hjörtum okkar
þangað til við erum orðnir það gamlir, að við þekkjum ekki lengur rass
frá hausi.
Þannig ert þú, elskulegi vinur minn á lítilli skekm við bláar kletta-
eyjar og fjöru, sem er hinn eini leikvangur sem nefnandi er í regni og
sól dægranna. Aldingarður allra þeirra umkomuleysingja sem hættir eru
að góna á skýin, en kúka í poll og pissa á stein.
224