Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Blaðsíða 25

F erðadagb ók
Erindið sem aldrei varð framfylgt
Komin til Rómaborgar á júbilárinu 1975 eftir að hafa verið 50 ár á
leiðinni, þóttist ég eiga mikilvægt erindi við Pál páfa, santitas, já það hvíldi
á mér með höfgi, sem þyngdist því meira sem vonlausara virtist að verkinu
yrði framfylgt, varð að martröð þegar öll von var úti, svo ég fergðist og
fergðist og mun aldrei ná mér.
Hvað var þetta þá sem kom í veg fyrir að ég næði að koma fram erindi
mínu? Það var Fjandinn. Því Hans heilagleiki páfinn, hver sem hann er,
er skyldugur að setja fram á hverju júbilári spánnýja trúarsetningu, sjálfum
sér til ævarandi hróss, söfnuði sínum (sem nú kvað vera kominn upp fyrir
hálfan milljarð) til endurvakningar og dáða í líki lifandi holds.
Eftir að decret þetta var á þrykk út gengið, eftir að hafa verið út gengið
af vörum Hans heilagleika, varð allur söfnuðurinn, þessi hálfi milljarður,
og áttatíu milljónir að auki, þvílíkt sem ærður, vitlaus mundi maður segja
ef ekki væri verið að reyna að halda í þann vott af kurteisi sem oss er ekki
inngefinn, og vildi um ekkert vita nema það hvernig þessi voðalega grýla,
sem nú var komin í heitt og lifandi hold, væri í sjón, hvort hann hefði
langan hala eða stuttan, kýrhala eða hrosstagl, eða þá tófuskott, hvort
heldur hófa eða klaufir í stað nagla, horn út úr krúnu í stað hárs yfir enni,
hvort hann væri skrækur eða rámur, drægi seim eða bæri ótt á, og allir
spurðu í einu, svo þetta ætlaði að fara að verða eins og þegar við vorum
fermd krakkarnir, og áttum að lesa Agsborgartrúarjátninguna öll í einu
(ég þagnaði, kunni víst illa), það var meira en að mæla sá kliður.
Og svo vildu allir fá að vita hvernig ætti að mæta þessum hættulega
manni (?) og hvað að gera ef hann setti upp ljóta grettu, hvort duga mundi
að skjóta lausu skoti; nei, ugglaust föstu, sagði herra Páll.
Að síðustu held ég Páll þessi hafi verið orðinn svo leiður á þessu spurn-
ingavafstri, svo úfinn inni í sér, að hann hafi í huganum sagt fólkinu að
fara til Fjandans.
Því lengur sem leið og því vonlausara sem virtist um að mér tækist að
stynja upp þessari bón við páfann, því hryggari varð ég og því skömm-
ustulegri innan í mér að hafa ekki neitt við þessum ólukkans múg með
sínu blaðri. Páfinn tók öllum alúðlega að því er mér sýndist (kann vera
að mér hafi missýnst), leysti úr öllum spurningunum með aðdáanlegri fimi
og miklum lærdómi (hann er lærðari í Fjandanum og öllu hans atferli en
nokkur maður annar), en þegar vílið ætlaði að heltaka mig og ég var farin
231