Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Blaðsíða 26

Tímarit Máls og menningar
að tauta þegjandi: hjartað í mér brennur og aldrei framar, þá heyrðist mér
vera hlegið fyrir aftan mig, og sá hlátur, hann var ekki slakur. Eg Ieit óðara
við, en þar var þá enginn. Skolli má SkoIIinn vera fljótur að skjótast burt.
En Hún, hún leið þarna hjá í sínu granna holdi þvínær í sérflokki að
holdafari til, fín í artinni sinni, ómeðvitandi sér um sálarkvalir mínar.
Það var einu sinni hjá okkur kaupamaður, sem vildi fá sérstaka borgun
fyrir sálarkvalir í Þingnesi, þegar búið var að borga honum upp í topp
fyrir þau heystrá sem hann amlaði saman og ekki mörg voru, líklega tekin
saman með fingrum áhaldalaust, og fyrir sálarkvalirnar fékk hann ekki
baun, hvernig sem hann urgaði og sargaði. En hver á að borga mér? Ekki
páfinn, því hann hafði engan frið; ekki hún, því hún bað ekki um þetta.
Það dæmist líklega á Fjandann.
í Róm sást hvergi bók né blað þar sem ég sá til, en vera má að með
eftirgrennslan hefði mátt finna bæði blað og bók og jafnvel bókabúðir
og bókasöfn, en á skoðunarplássi páfans gat ekki að líta svo mikið sem
eina bænabók. En þar mátti fá sér í flösku eitthvað að drekka, og fleira
enn milli súlna þeirra sem kenndar eru Bernini. Það er dálítið gaman að
hafa gengið þarna um, þótt fætur manns og höfuðið líka ætti nú dautt að
vera sakir ekka þess sem í sálinni býr og elli veldur.
Samt sá ég letur á vegg, ef vegg skyldi kalla, því þetta var á upphleyptri
brún, sem afmarkaði bilið milli kjallara og fyrstu hæðar hússins, en hús
það er í götunni Piazza Andriana, þaðan er örskammt út að Piazza san
Pietro, eða hvað það nú heitir, og þarna var þá nokkuð að stauta sig fram
úr. Á endanum tókst mér það: „Gli fascisti terrorisei la patria.“ Það mundi
þýða svo mikið sem: Ef (andskotans) fasistarnir kæmust að, mundu þeir
fara illa með föðurlandið okkar. — En svo kemur nú kannski einhver og
rekur mig á stampinn með þetta.
Mér er sagt að páfinn eigi samt bækur og af þeim ólítið, en mest sé það
í einu hrúgaldi og sumt afgamalt, má vera að mölur hafi eittsinn í þetta
komist. Sumt sé í hillum, einkum þær guðsorðabækur sem páfinn hefur
sérstakar mætur á, gylltar á kjöl og nokkuð hreinar, þótt gamlar séu, því
þó einni og einni heilagri mey frá miðöldum sé það til dyggðar talið á leg-
steini, að hafa aldrei þvegið sér um hendur, er mér sagt að páfarnir hafi
rækt þessa dygð misvel.
Hvað í hrúgöldunum kann að leynast, það veit enginn. Ef ég væri sex-
tíu árum yngri en ég er, skyldi ég bjóða páfanum aðstoð mína við að koma
232