Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Blaðsíða 13

Sendibréf
viðra sig upp við mig og biðja mig að yrkja erfiljóð. Og ég stæli einhverju
frá þér og segði: Gerðu svo vel frú. — En hvernig ætti ég að fara að þegar
bókina þína þryti? — Nei, hollast væri að neita öllum kellingum. Ég
ætla bara, ef ég lifi lengur en þú, að birta eitthvað af vísnakláminu þínu,
segjast hafa ort það sjálfur og biðja þjóðina að gera svo vel. Hann er
snillingur, mundi fólkið segja, og ég yrði svo vinalegur að taka ólaglegustu
kellinguna á eintal útí horni. — Þá væri nú gaman að lifa þó ég haltur
sé. — En þetta skeður aldrei. Eg veit þú munt brenna öllum þínum Ijóð-
um áður en í óefni er komið. — Það er saltfiskur í dag. — Skítur.
En það er ekki alltaf skítur. Stundum fær maður ket af gamalám, eða
steikta lúðu. Hún er ekki eins góð og úr firðinum okkar. Það er eitthvað
sérstakt við þann fjörð. Fiskurinn fallegri, feitari og bragðmeiri en úr
öðrum fjörðum. Eða réttara sagt: úr hafinu öllu kringum landið. — Er
þetta rugl hjá mér? Er þetta átthagaást á villigötum? Eg ætla að vona
ekki. Eg ætla að smekkur minn sé ósvikinn. — Alltaf fundust mér hálf-
mánarnir hennar mömmu þinnar betri en hálfmánarnir heima. Þó veit ég
ekki betur en hún móðir mín kynni að baka rétt eins og hún mamma þín.
Manstu hvað mæður okkar voru elskar hvor að annari? Þær voru stöðugt
að heimsækja hvor aðra og kjafta saman. — Eins voru feður okkar. Alltaf
eins og bræður sem ekki hefðu sézt í mörg ár, þótt þeir færu aldrei svo á
sjó að ekki væru þeir saman. Það rofnaði aldrei vinátta þeirra. Þetta var
nú meiri ástin. Alveg eins og hjá okkur strákunum. — Við áttum að skipta
dögunum við að reka og sækja kýrnar, en þó gerðum við það að jafnaði
í sameiningu. — Það átti að heita svo, að það væru tvö býli á eyjunum
okkar, en í raun og veru var þetta bara eitt og sama heimilið. — Það voru
ekki landamæraþræturnar þar. Það voru ekki dylgjurnar þar. Það var ekki
grett sig að baki hvor annars þar. — Þetta var allt saman eins og ein stór
fjölskylda sem guð blessaði í veðráttu daganna. Enda búnaðist okkur vel
með kindurnar feitar og framgengnar eins og alin svín.
Við áttum að fara í skóla og kannski verða prestar, en við nenntum því
hvorugur. — Nú, jæja, sögðu feður okkar. Veriði þá bændur grcyin. En að
fara á Hvanneyri. Viljiði það ekki? Og svo fórum við báðir að Hvanneyri,
þar sem við urðum ástfangnir af stelpum og lukum prófi með ágætum.
Síðan fórum við að slétta túnin heima með ristuspaða. Og við þræluðumst
á þúfnakarganum eins og vitlausir menn sem ekki sjást fyrir. Það var þá
sem þú fékkst giktina í bakið og lást við heita bakstra á nóttunni. Eg kall-
aði þig Blátönn í höfuðið á berserk úr Norðurlandasögunum. Þér var illa
219