Morgunblaðið - 16.12.1987, Side 76

76
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 1987
Minning:
Óla Óladóttir
Fædd 26. september 1931
Dáin 9. desember 1987
Hún Óla vinkona mín er dáin.
Það dauðastríð var stutt og snöggt
um hana. Þess vegna erum við vin-
ir hennar lengur að meðtaka það
og skilja og harmi slegin, en orð
eru lítils megnug þegar örlög eru
ráðin svo snöggt.
Ólu og Gunnari, eftirlifandi eigin-
manni hennar, varð ekki barna
auðið en þau voru mjög bamgóð
og voru frænkur Ólu í miklu eftir-
læti hjá þeim.
Óla var sérlega góður vinnukraft-
ur og voru þau hjónin búin að
byggja sér elskulegt heimili á Bú-
staðaveginum, enda bæði sérlega
dugleg og maður hennar með af-
brigðum laghentur og ekki kom
maður í smáinnlit að ekki væri dreg-
ið fram það besta sem til var. Við
Óla unnum samán í nokkur ár á
erilsömum vinnustað og við gátum
eins átt von á að vera kallaðar í
vinnu að nóttu til, og var mannskap-
urinn þá oft þungur en Óla kom
fjöri í liðið og þá brást ekki að
dagrenningin var bjartari.
Ola var ættuð frá Eskifirði, var
hún yngst af mörgum systkinum
og var skírð við kistu föður síns.
Eftirlifandi systkini hennar eru
Heiga, Óskar og hálfsystir þeirra,
Kolbrún, sem búsett eru í
Reykjavík.
Ég þakka Ólu fyrir góð kynni,
hún var einlæg og sönn. Ég votta
Gunnari, eiginmanni hennar, systk-
inum og öðrum vandamönnum
samúð mína.
Og hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlausum
öldum lífsins
svo hann geti risið upp í mætti sínum
og óptraður leitað á fund síns guðs?
(Úr Spámanninum, Kahlil Gibran)
Hvíli.hún í friði.
Benný
Það er erfitt að lýsa þeim tilfinn-
ingum, sem hrærast í bijósti manns,
þegar náinn vinur deyr. Við söknuð-
inn blandast sjálfsgagnrýni. Það er
svo margt sem maður hefði viljað
gera betur til að rækta vináttuna,
en nú er það um seinan. Minnin-
garnar hrannast upp. Jafnvel löngu
liðin smáatvik verða Ijóslifandi. Enn
er maður minntur á smæð okkar
gagnvart æðri máttarviildum. Eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Er ég reiðubúinn? Ég veit það ekki.
Það er aðventa. Daginn styttir og
jólin nálgast. Á heimilum landsins
fer tími gleði í hönd. Sumir eiga
erfið jól. Við skulum biðja fyrir
þeim.
Óla, vinkona mín, var fædd á
Eskifirði 26. september 1931. Faðir
hennar var Óli, smiður og skipstjóri
á Eyri við Eskifjörð, Þorleifssonar
bónda þar. Móðir Ólu var Jóhanna
Lára Guðjónsdóttir Vopnfjörð.
Kona Guðjóns var Þorbjörg Þor-
láksdóttir, sem rak gistiheimili á
Norðfirði og síðan sjúkrahús á Eski-
firði. Óli og Jóhanna áttu átta böm.
Tvíburana Jóhönnu og Þorleif, sem
dóu ung, Erlu, Björgvin og Hörð,
sem nú eru dáin, Óskar og Helgu,
sem enn eru á lífi og Ólu, sem var
yngst. _
Faðir Ólu dó um svipað leyti og
hún fæddist og fluttist móðir henn-
ar skömmu síðar með bömin til
Reykjavíkur. Hún setti þar upp
mötuneyti til að framfæra hópinn
og giftist síðar Óskari Jóhannssyni,
og áttu þau eitt bam, Kolbrúnu.
Jóhanna, móðir Ólu, dó árið 1960.
Hefur hér verið stiklað á stóru, en
geta má nærri að mikil saga er
ósögð um uppvaxtarár Ólu og þann
dugnað og ósérhlífni, sem móðir
hennar sýndi við framfærslu barna
sinna, að ógleymdri þeirri stoð sem
hún síðar naut frá seinni manni
sínum, Óskari.
Árið 1956 urðu þáttaskil í lífí
Ólu, en þá kynntist hún lífsfömnaut
sínum, Gunnari Ragnarssyni. Það
var um verslunarmannahelgina og
ást við fyrstu sýn. Gunnar ólst upp
á Akureyri, sonur Ragnars, verka-
manns þar Pálssonar, sjómanns,
Garðarssonar. Ragnar fluttist síðar
til Reykjavíkur. Hann var mikill
hestamaður og var síðustu tuttugu
árin gæslumaður á vegum sauð-
fjárveikivarna. Hann dó fyrir tiu
ámm. Móðir Gunnars var Svava
Benediktsdóttir Magnússonar frá
Vallá á Kjalamesi. Hún dó þegar
Gunnar var um tvítugt.
Mikill hamingjudagur var í lífi
Ólu og Gunnars fyrir fimm ámm,
eða 27. nóvember 1982, erþau gift-
ust, en ári áður höfðu þau eignast
sína fyrstu íbúð. Náið samband var
ævinlega milli Ólu og systur henn-
ar, Helgu, sem hefur átt við
vanheilsu að stríða mörg undanfar-
in ár. Guðríður mágkona hennar
var henni einnig einkar kær svo og
vinkona hennar frá bernsku, Inga
Ólafsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR SK. GUÐLAUGSSON
fyrrv. forstjóri,
Hvassaleiti 8, Reykjavik,
andaðist i Landspítalanum þann 14. desember.
Guðbjörg Guðmundsdóttir, Björn Johnsen,
Margrét Guðmundsdóttir,
Guðmundur Sk. Johnsen,
Sturla B. Johnsen,
Guðríður Edda Johnsen.
t
Faðir og fósturfaðir,
EMILB. JÓNASSON
fyrrv. umdæmisstjóri Pósts og síma,
frá Seyðisfirði,
andaðist í Landakotsspítala 1 1. desember.
Hann verður jarðsettur föstudaginn 18. desember frá Fossvogs-
kirkju kl. 13.30.
Anna Katrin Emilsdóttir,
Halldóra Jóna Stefánsdóttir.
t
Eiginkona mín og móðir okkar,
SIGRÍÐUR ERLA EIRÍKSDÓTTIR,
andaðist í Landspitalanum mánudaginn 14. desember.
Hlöðver Örn Ólason,
. Óli Örn Hlöðversson, Eirikur Kristinn Hlöðversson.
óblíðu örlaga, sem grimmúðlegur
sjúkdómur spinnur allt of mörgum.
Við leiðarlok þökkum við kærum
vini allt sem hún var okkur öllum.
Við þökkum henni tryggð hennar
við okkur og elskulegheitin öll.
Við biðjum Gunnari, vini okkar,
blessunar og sendum honum og
aðstandendum öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Guðrún og Már Egilsson.
í dag kveðjum við sanna heiðurs-
könu, Ólu Oladóttur. Óla kvaddi
þetta líf fyrir nokkrum dögum og
heldur nú, ef til vill, á vit nýrra
ævintýra og reynslu. Við bræðumir
horfum á eftir með söknuði en
minningarnar um þessa sérstöku
konu geymum við innra með okkur
og þar lifir hún áfram. — Við kynnt-
umst Ólu fyrir um það bil fimmtán
árum. Hún kom þá til að hjálpa
foreldrum okkar að halda erilsömu
heimili hreinu og gangandi. Fljót-
lega eftir að við kynntumst henni
mynduðust.á milli okkar sterk vin-
áttubönd. Hún var hlý en um leið
ákaflega ákveðin kona og við fund-
um að þessari konu gátum við treyst
fyrir okkar framtíðardraumum,
gleði og sorg. Óla hafði mikla
lífsreynslu að baki, en hún var samt
alltaf reiðubúin að ræða við okkur
sem jafningja, bæði þegar við vor-
um börn og seinna unglingar.
Fráfall hennar snertir okkur
djúpt, en við trúum því að hún sé
horfin inn í annan heim þar sem
lífið byijar á nýjan leik.
Gunnari, eftirlifandi eiginmanni
hennar, vottum við okkar dýpstu
samúð og biðjum æðri máttarvöld
að styrkja hann í sorg sinni.
Steingrímur Másson,
Egill Másson,
Már Másson.
Kveðjuorð:
Karl Bjarnason
frá ísafirði
Ég kynntist Ólu fyrir fimmtán
árum, þegar hún tók að sér aðstoð
á heimili okkar. Smám saman
myndaðist óvenju kærleiksríkt sam-
band milli hennar, konu minnar og
barna. Ég minnist ótal atvika þar
sem hún sýndi vináttu og elsku sem
er langt umfram það sem búast
má við frá vandalausum. Ástúð
hennar og gjafmildi gagnvart börn-
um okkar og barnabörnum er
ógleymanleg. Ekki mun ég tíunda
þetta nánar, en með Ólu er farin
óvenju góð og stórbrotin kona, sem
við fáum aldrei fullþakkað.
Þegar Ólu er minnst er Gunnar
ætíð nálægur svo einstaklega sam-
rýmd voru þau og nátengd til allra
hluta. Hlýleiki og ástúð streymdi
ætíð frá þeim og aldrei heyrðist
styggðaryrði um nokkurn mann.
Mætti margur þar af læra. Hugur-
inn dvelst nú hjá Gunnari, sem
misst hefur svo mikið. Megi Guð
blessa hann og veita honum huggun
í sorg hans. Einnig ættingjum henn-
ar og vinum.
Að leiðarlokum þökkum við Ólu
ástúð hennar og umhyggju og biðj-
um henni blessunar um alla framtíð.
Guð varðveiti minningu Ólu
Óladóttur.
Guðmundur Óskarsson
Við, sem þessi örfáu kveðjuorð
sendum, söknum nú vinar í stað. í
sautján ár höfum við verið nær
daglega samvistum við hana, hún
var alla tíð sem ein af fjölskyldu
okkar. Synir okkar og þeirra fólk
allt leit ávallt til hennar sem náinn-
ar frænku, sem þeir elskuðu og
virtu að verðleikum. Heilsteypt
manneskja er nú gengin langt um
aldur fram, fórnarlamb þeirra
Fæddur 13. desember 1913
Dáinn 30. nóvember 1987
Þriðjudagjnn 8. desember sl. var
gerð útför Karls Bjarnasonar, en
hann lést 30. nóvember í Landa-
kotsspítalanum eftir þungbær
veikindi. Það eru nú um 2 áratugir
síðan leiðir okkar Karls lágu sam-
an, en hann festi kaup á raðhúsi í
Sæviðarsundi 2. Var það í fokheldu
ástandi og hófst hann þegar handa
við að ljúka smíði þess, en öll verk
léku í höndum Karls og fyrr en
varði flutti fjölskyldan inn. Ekki
leið á löngu þar til hann hvatti
okkur sameignarmenn sína að taka
til hendinni að Ijúka jarðvinnu um-
hverfis húsin, skipulagði verkið og
stjórnaði því. Er mér ekki grun-
laust um að áhugi Karls að prýða
og snyrta húsin og kringum þau
hafi haft sitt að segja að Sæviðar-
sundið var á sínum tíma kosin
fegursta gata Reykjavíkur.
Karl haslaði sér völl í sjávarút-
vegi. Hann var ísfirðingur og
kynntist ungur þeim atvinnuvegi.
Hann starfaði um árabil hjá Sölu-
miðstöð hraðfrystihúsanna, var það
mjög annasamt starf og útheimti
mikil ferðalög jafnt innanlands sem
utan. Síðustu starfsárin starfaði
hann hjá Framkvæmdastofnun og
tók þá meðal annars að sér stjórn
á Norðurstjömunni í Hafnarfirði.
Öll þessi störf rækti Karl af miklum
dugnaði og árvekni. Hafa menn
sagt mér að fáir menn hefðu jafn-
mikla þekkingu á málefnum hrað-
frystiiðnaðarins og Karl hafði.
Öllum sem kynntust Karli varð
hann eftirminnilegur og þá fyrst
og fremst fyrir mannkosti sína.
Hann var frekar lágur maður vexti,
vel vaxinn og lengst af léttur á
fæti. Var auðséð að þar fór gamall
íþróttamaður, andlitið var svipmikið
og röddin djúp og karlmannleg. Bar
hann með sér að hann var maður
ákvarðana, en gagnvari Qölskyldu
sinni og vinum var hann sérlega
mildur og greiðvikinn og einstak-
lega skemmtilegur. Eftirað Karl lét
af störfum hjá því opinbera vann
hann að ráðgjöf í sambandi við
frystiiðnaðinn, en hann naut þess
ekki lengi því heilsan bilaði. Kom
þá að því að honum fannst hann
ekki hafa þrek til að halda eign
sinni í því horfi sem hann óskaði.
Seldi hann því húsið og flutti í sam-
býlishús að Tjarnarbóli 14. Þar
undi hann og Anna hag sinum vel.
Nú að lejðarlokum er margs að
minnast. Ég minnist þeirra stunda
er við á fögrum sumarkvöldum hitt-
umst fyrir utan húsin okkar, spjöll-
uðum saman og hoi-fðum yfir
Sundin til Esjunnar, sem blasir við
sjónum okkar síbreytileg og fögur.
Öft á vetrarkvöldum leit ég inn til
Önnu og Karls. Þangað var gott
að koma, hlýlegt og fallegt heimili
og gestrisnin niikil. Karl var mjög
heimakær og mikill fjölskyldumað-
ur, sem vakti stöðugt yfir velferð
Qölskyldunnar.
Nú að leiðarlokum kveðjum við
Dadda vin okkar með miklum sökn-
uði og sendum eiginkonu hans,
Önnu Guðjónsdóttur og ástvinum
hennar okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KARLOTTA KARLSDÓTTIR,
Hvassaleiti 56,
(áður Nökkvavogi 54),
verður jarðsungin fimmtudaginn 17. desember frá Dómkirkjunni
í Reykjavik kl. 13.30.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeir sem vilja minnast hinn-
ar látnu, láti liknarstofnanir njóta þess.
Einar Ásgeirsson,
Ásgeir Einarsson, Elín Elíasardóttir,
Sigurveig Einarsdóttir, Þórir Gunnlaugsson,
Guðrún Einarsdóttir, Sölvi Egilsson,
EinarK. Einarsson, Hólmfríður Jónsdóttir,
Magnús St. Einarsson, Dana Lind Lúthersdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
PÁLL JÚLÍUSSON
bóndi i Hitarnesi,
sem andaðist 9. desember verður jarðsunginn frá Kolbeinsstaða-
kirkju laugardaginn 19. desember kl. 14.00. Jarðsett verður i
heimagrafreit.
Kristbjörg Þórarinsdóttir,
Kristín J. Pálsdóttir, Þórunn K. Skúladóttir,
Aðalheiður Pálsdóttir, Þórður K. Skúlason,
Halldór J. Pálsson, G. Jósep Skúlason,
Stefán H. Pálsson, Kristbjörg Skúladóttir,
Július Pálsson, Skúli L. Skúlason,
Ingi Þ. Skúlason,
tengdabörn og barnabörn.
Jakob Tryggvason