Morgunblaðið - 21.03.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐ JUDAGUR 21. MARS 2000
i
í fjóra flokka og voru flestir í þriðja og
fjórða. Án þess að vita af okkar
tengslum og án þess að hika var svar-
ið að Ingi væri fyrsta flokks. Þor-
steinn bætti því raunar við að Ingi
væri ekki alltaf vandlega undirbúinn
en skemmtilegur í ræðupúlti og ákaf-
lega fundvís á rök íyrir sínum málst-
að.
Oft er í lagakennslu vísað til dóms
frá 1972 þar sem Ingi sótti mál fyrir
mann sem hafði orðið fyrir talsverðu
tjóni.
Tjónvaldurinn bar fyrir sig að hann
væri ósakhæfur og studdi það læknis-
vottorðum en ósakhæfi veldur m.a.
því að mönnum er ekki refsað og hefði
því mátt ætla að þeir væru heldur
ekld bótaskyldir. Til þess að ónýta
þessa vörn þurfti að fara alla leið aft-
ur tfi 1281 í mannhelgisbálk Jónsbók-
ar sem segir að ef óður maður brýst
úr böndum og verður hann manns
bani, þá skal bæta af fé hans ef til er.
Hæstiréttur féllst á að þetta ætti við í
málinu og að Jónsbókarákvæðið væri
enn gild lög og með þeim rökum vann
Ingi málið.
Ingi var verjandi í viðamestu meið-
yrðamálaferlum sem í réttarsalina
hafði ratað, í hinum svonefndu VL-
málum, sem spruttu af pólitískri deilu
um herstöðina í Keflavík og veru okk-
ar í Nató. í dag ríkja allt önnur við-
horf til tjáningarfrelsisins, ekki síst
þess frelsis að mega tjá skoðanir sín-
ar um jafn stórpólitísk ágreiningsmál.
Flest enduðu VL-málin með einhvers
konar áfellisdómi en mér er til efs að
sama niðurstaða myndi fást nú. Rök
Inga fyrir sýknu yrðu tekin gild.
Annað sem einkenndi lögmann-
sstörf Inga var að hann gat aldrei
sagt nei við nokkum mann og fyrir
starfandi lögfræðing af vinstri kanti
hins pólitíska litrófs er auðvelt að
ímynda sér hvernig skjólstæðinga-
hópurinn var samsettur. Dagurinn
hefur því oft verið langur og margt
óunnið í lok hans enda var stundum
gripið til þess ráðs að fara úr bænum
eða fela sig til að vinna að málum þar
sem enginn gat náð í hann nema
Hulda systir hans sem var hans hjálp-
arhella í áraraðir. Síðan gleymdist að
senda reikning íyrir vinnuna enda oft
til lítils og eitt er víst að Ingi varð ekki
ríkur að fé af lögmennsku sinni.
Ingi skipti um starfsvettvang í
byrjun níunda áratugarins þegar
hann tók við starfi forstjóra Bruna-
bótafélags íslands. Ekki veit ég
hvaða væntingar þeir sem þar voru
fyrir höfðu til nýja forstjórans, en
ekki leið á löngu þar til hann var orð-
inn hvers manns hugljúfi enda var
honum mjög annt um starfsmenn fé-
lagsins. Ingi gekk að rekstri Bruna-
bótafélagsins af krafti og ekki varð
annað séð en að hann hefði beðið eftir
því tækifæri lengi að komast til þeirra
verka. Félagið óx hratt og bætti stöðu
sína í harðnandi samkeppni. Þótt
ganga þyrfti hratt til verks var af ör-
yggi og nákvæmni ráðist í að sameina
Brunabótafélagið öðru félagi og úr
varð stærsta tryggingafélag landsins
VIS hf. Þegar Landsbankinn keypti
hlut Brunabótafélagsins í VÍS hf.
varð ljóst að úr því litla félagi sem
Ingi tók við 1981 var orðið peninga-
legt stórveldi og er hlutur Inga í þeim
vexti ómældur.
I stuttri minningargrein er ekki
hægt að koma að öllu því sem leitar á
hugann á þessari stundu. Það væri
hægt að skrifa langt mál um önnur
áhugamál Inga en pólitík og vátrygg-
ingar. Að öllu gekk hann af sama
krafti og alls staðar náði hann ára-
ngri.
Það er líka hægt að skrifa margt
um fjölskyldumanninn en til Inga leit-
aði öll fjölskyldan og ættin með sín
mál. Hann var sannkallaður pater
familias. Þær verða ekki fleiri sím-
hringirnar á kvöldin oftast öfugum
megin við miðnættið, þar sem hann
fór yfir atburði og pólitík dagsins með
Alfheiði dóttur sinni en með þeim
feðginum var ákaflega kært. Hennar
harmur er mikill og Ingi litli saknar
afa síns sem átti eftir að kenna honum
svo margt. Sjálfur er ég ósáttur við
þessi ótímabæru leiðarlok. Það er erf-
itt að missa svo góðan félaga og vin.
Sigurmar K. Albertsson.
Kæri tengdapabbi, í mér togast á
tvær tilfinningar. Annars vegar sorg
yfir fráfalli þínu og hins vegar gleði
yfir samverustundum okkar sem
verða með mér alla tíð. Mér eru minn-
isstæð okkar íyrstu kynni. Það var á
þeim tíma er ég var að leggja snörur
mínar íyrir stelputryppið, hana
Eyrúnu dóttur þína.
Fyrst fann ég sterka áru og þétt-
ingsfast handtak en síðan hófst yfir-
heyrslan.
Viti menn, það kom á daginn að þú
kunnir skil á háttum og högum fjöl-
skyldu minnar og þekktir frændgarð
minn allan, senniiega betur en ég
sjálfur.
Þetta gaf tóninn fyrir það sem
koma skyldi. Þú varst hafsjór af fróð-
leik um menn og málefni og komst
mér sífellt á óvart í þeim efnum, hvort
sem það var á ferð okkar um landið
þegar ég fann hversu vel þú varst að
þér í ömefnum og sögu landsins, eða
þegar þú malaðir spumingakeppni
framhaldsskólanna í stofunni heima á
Hagamel.
A einu sviði hafðirðu hins vegar
ekki roð við mér, en það var í eldhús-
inu.
Þegar þið Ragna komuð í mat til
okkar varstu alltaf jafn rasandi yfir
því að húsbóndinn á heimilinu hefði
virkilega sjálfur brúnað kartöflumar
og stungið lærinu í ofninn og komist
frá því skammlaust, enda varst þú af
þeirri kynslóð karímanna sem litla
þjálfun fékk í slíkum störfum. Þó var
þér ekki alls vamað þegar matargerð
var annars vegar, því af þér lærði ég
það sælkera-„trikk“ að nota strausyk-
ur út á saltfiskinn.
Annað sem stendur uppúr í okkar
kynnum er að það var ógemingur að
fá þig til að hallmæla nokkrum manni
og það áttir þú sameiginlegt með Rut,
ömmu minni, sem var vinkona þín til
margra ára. Ég hafði aldrei árangur
sem erfiði í þeim tilraunum mínum að
fá þig til þess að baktala aðra, það var
ekki þinn stlll. Þú hafðir enga þörf
fyrir að hefja þig yfir aðra með hálf-
kæringi, kaldhæðni og sleggjudóm-
um.
Fráfall þitt var sannarlega ótíma-
bært en ég held að almættið hafi laun-
að þér öll góðverkin í lifanda lífi með
því að leyfa þér að skilja við á sama
hátt og þú lifðir þínu lífi. Með reisn.
Missir Rögnu og fjölskyldunnar er
mikill en eftir lifir minning um ein-
stakan mann.
Birgir E. Birgisson.
Það er með miklum söknuði að ég
sest niður og skrifa fátækleg orð um
kærleiksríkan móðurbróður minn.
Ég er fædd og uppalin í sannkall-
aðri stórfjölskyldu á Hverfisgötu
lOOb, æskuheimili Inga, en þar bjó
amma Eyrún ásamt bömum sínum
sem flest byrjuðu sinn búskap þar. A
Hverfó var oft glatt á hjalla, mikill
gestagangur og oft heitar umræður
um málefni h'ðandi stundar.
Amma Eyrún var dugleg kona sem
lagði bömum sínum lífsreglumar um
kærleika, virðingu og stuðning hvert
við annað og þau systkinin fylgdu
þeim reglum.
Ingi var sá í fjölskyldunni sem
flestir leituðu til. Hann hafði lag á því
að setja sig fljótt og vel inn í öll mál og
leysa úr þeim. Mér reyndist hann allt-
af best og oft var til hans leitað hvort
sem var í veikindastríði eða fyrirtækj-
arekstri. En það var ekki bara talað
saman þegar vandamál komu upp,
það var oft glaðst saman. Ingi fór með
okkur Alfheiði í ógleymanlega ferð til
Kaupmannahafnar, Stokkhólms og
Lundúna. Og í aðra ferð austur undir
Eyjafjöll var farið á þremur bílum, áð
(með bita og sopa) við hvem merkis-
staðinn á fætur öðram þar sem Ingi
las upp úr hverri merkisbókinni á
fætur annarri því alltaf var hann að
miðla fróðleik. Og síðast en ekki síst
minnist ég 75 ára afmælisveislu
frænda míns í sælureitnum þeirra
Rögnu við Rauðhóla en þar áttu þau
sannkallað óðalssetur.
Að leiðarlokum vil ég þakka Inga
fyrir allt það sem hann gerði fyrir mig
og foreldra mína en þeir syrgja hann
sárt. Elsku Ragna mín, Álfheiður,
Addý, Steinunn., Eyrún, Ingi Ragnar
og fjölskyldur; góður maður er fallinn
frá. Ykkar missir er mikfil en minn-
ingin um yndislegan mann lifir. Inni-
legustu samúðarkveðjur frá okkur
Sigga og bömunum.
Ema Bjömsdóttir.
Svo mikið er víst að þegar ég var að
alast upp í hreyfingunni með stórum
staf og greini þá var Ingi jafnan kall-
aður til þegar mikið lá við. Og þegar
htið lá við. Hann var lögfræðingurinn
sem menn leituðu til með skuldabasl-
ið sitt, með íbúðina sína, með skipta-
málin, með skilnaðarmálin. Þegar
þurfti að ganga frá skuldabréfum fyr-
ir Þjóðviljann eða flokkinn; þá var
Ingi kahaður tU því hann kunni þetta
lagamál sem aðrir kunnu ekki og
vildu kannski ekki kunna af því að það
var svo borgaralegt. Ingi kunni sig
nefnUega hvar sem var; hann var
„salonfáhig", salarhæfur, í hinum
„finu“ boðum ekki síður en á baráttu-
fundum. Hann var maðurinn sem var
kallaður til eins og sjálfkrafa þegar
okkur var stefnt fyrir meiðyrði, tug-
um saman og að lokum jafnvel dæmd-
ir fyrir tUvitnanir í Þorstein Erlings-
son. Þó var vöm Inga svo fim að af
bar og athygli vakti. Verkin fyrir
hreyfinguna vann hann í sjálfboða-
vinnu; það töldu allir sjálfsagt að
hann ynni þau án þess að fá nokkuð
íyrir nema í mesta lagi þakkir í orði.
Það er reyndar einstaklega ólánlegt
fyrir sögu hreyfíngarinnar og hreyf-
inguna eins og hún var og hét að Ingi
skyldi ekki hafa verið kallaður tU var-
anlegrar pólitískrar forystu. Hann
hafði svo mUda burði til forystu að
flestu leyti; það era fáir eins glimr-
andi og Ingi, sagði Einar um hann.
Þeir voru vinir, Ingi og Einar Olgeirs-
son. Einar treysti Inga algerlega aUt
tU enda eins og þeir heyrðu sem hlust-
uðu á útfararræðuna sem Ingi flutti
við útför Einars fyrir fáum árum.
Þegar ég öllum eða að minnsta
kosti sjálfum mér að óvöram varð við-
skiptaráðherra haustið 1978 þurfti oft
að leita tU þeirra sem kunnu til verka.
Ohuverðið var orðið skikkanlegt en
þaut svo upp aftur.
Á örfáum mánuðum hækkaði verð-
ið um mörg hundruð prósent. Þá setti
ég á fót ohuviðskiptanefnd tU þess að
reyna að finna olíu annars staðar en í
Sovétríkjunum og á lægra verði. Ingi
fór í það verk fyrir mig og ég fékk Jó-
hannes Nordal tU þess að verða for-
maður ohuviðskiptanefndarinnar.
Nefndin varð til með atbeina stjóma-
randstöðunnar líka og ritari nefndar-
innar varð reyndar seinna fjármála:
ráðherra, Geir Hilmar Haarde. í
þessari nefnd vann Ingi eins og hest-
ur og gerði allt sem hann gat tU að
finna ohu tíl kaups annars staðar en í
Sovétríkjunum. Honum tókst það
ekki frekar en olíufélögunum og Jó-
hannesi Nordal. En hann var maður-
inn sem allir treystu, líka pólitískir
andstæðingar sem svo voru kallaðir,
treystu Inga líka til þess að lækka ol-
íuverðið frá Rússum eða til þess að
finna ódýrari olíu annars staðar og
hætta viðskiptum við Rússa. Stjóma-
randstaðan kenndi mér aftur á móti
um; bæði það að hækka verðið á olíu
og eins hitt að finna hvergi ohu nema
hjá Rússum. Það er gangur lífsins.
En það er önnur saga sem ég ætla
að segja nú; það er sagan af því þegar
Ingi vann sigur með málafylgju sinni.
Það er sagan af aðlögunargjaldinu
sem allir hafa gleymt núna sem betur
fer nema kannski Þórhallur fyrir utan
mig. Þórhallur Ásgeirsson sá góði
maður ráðuneytisstjóri, prúðmenni
og vitmaður aht í senn fékk dreng
horaðan síðhærðan inn á gafl í ráðu-
neytinu 1. september 1978. Þórhallur
var þá erlendis en hraðaði för sinni
heim sem ákafast þegar hann frétti af
sveinstaula þessum í ráðherrastóln-
um. Þegar hann kom heim mátti lesa í
stjómarsáttmálanum að það ætti að
framlengja aðlögunargjald á innflutt-
um iðnaðarvöram.
Tilgangurinn var sá að veikja ekki
á neinn hátt samkeppnisstöðu ís-
lensks iðnaðar. Vinstristjómin ákvað
að framlengja gjaldið. Þeir sem til
þekktu fullyrtu að það yrði aldrei gert
nema í stríði við EFTA.
Sumir fullyrtu að framlenging að-
lögunargjaldsins jafngilti hins vegar
úrsögn úr Fríverslunarbandalaginu.
Málið var talið algerlega óvinnandi
nema þá í fullu opnu stríði við EFTA.
Ég vildi fara aðra leið og kanna að
minnsta kosti fyrst hvort unnt væri
að ná þessum árangri með sáttum.
Við brugðum þá á það ráð að gera
út sendinefnd. Nefndin var skipuð
fulltrúum stjómarflokkanna þriggja
og það var vandi að finna formann í
nefndina. Hann þurfti að uppfylla
mörg skilyrði; fyrst það að ég sem
skipaði nefndina væri sannfærður um
að þar væri besti maðurinn. Annað
það að hinir stjómarflokkarnir
treystu viðkomandi. I þriðja lagi það
skilyrði að samtök iðnaðarins treystu
manninum og loks það að maðurinn
væri þeirrar gerðar að íslandi væri
sómi að honum á alþjóðlegum vett-
vangi. Þessi maður varð Ingi. Sendi-
nefnd undir forystu hans heimsótti
allar höfuðborgir EFTA en aðildar-
ríkin vora þá miklu fleiri en nú: Nor-
egur, Finnland, Svíþjóð, Sviss, Portú-
gal, Austurríki. Ferðalögin tóku ekki
mörg ár heldur fáar vikur.
Alls staðar voru haldnir fundir með
ráðherrum og ráðuneytisstjórum við-
komandi landa og alls staðar vora
lögð fram þau einföldu rök að íslensk-
m- iðnaður þyrfti aðeins lengri tíma til
að aðlagast nýjum markaðsaðstæð-
um. Niðurstaðan varð öllum á óvömm
og þvert á allar hrakspár að öll aðild-
arríki EFTA samþykktu beinlínis þá
ákvörðun ríkisstjómar íslands að
framlengja aðlögunargjaldið. Það var
talinn stórsigur íyrir ísland. Þar
vannst sigur sem flestir eða allir sem
til þekktu höfðu talið óvinnandi áður
en lagt var af stað í leiðangurinn.
Hvaða erindi á aðlögunargjald inn í
minningargrein? Það erindi að þetta
kraftaverk var verk Inga R. Helga-
sonar; myndugleiki hans var þvílíkur
að hann tók upp herbergið eða salinn
þar sem hann var hvar sem það var.
Hann dró að sér athygli allra; hann
hafði höfðinglegt fas og hélt athygli í
útlistunum sínum og útskýringum,
oft í löngu máli, nákvæmu og ítarlegu.
Hann gekk beint, hiklaust og skýrt til
verks.
Ingi baðst aldrei afsökunar á sjálf-
um sér; heldur gekk alltaf í verkin
eins og það var kallað af fullum óskor-
uðum myndugleika gjörsamlega án
tillits til þess hvemig það kom honum
sjálfum.
Guðmundur J. sagði um Inga að
hann kynni hvorki á klukku né - það
sem er verra - almanak. Það skipti
reyndar engu. Þótt hann kæmi þrem-
ur korterum of seint á klukkutíma-
fund hóf hann sín mál eins og ekkert
væri og skilaði því svo að enginn
mundi lengur eftir klukkunni frekar
en Ingi.
Margur maðurinn sem beið lengi á
bekknum fyrir framan lögmannsstof-
una hafði samið í huga sér ítarlegar
samansaumaðar ræður; bókmennta-
verk til þess að varpa framan í lög-
manninn þegar hann loksins birtist.
Þessi samansúrraðu snilldarverk
hurfu eins og dögg fyrir sólu í sjarma
lögmannsins þangað til minna en ekk-
ert varð eftir af þeim. Þegar allt þetta
svo lagðist saman; Vissa um málstað-
inn, nákvæm þekking á því máli sem
hann fjallaði um og sjarminn; - þá
varð ekki margt um fyrirstöður á
bæjum.
Ingi R. Helgason var með öðrum
orðum afburðamaður, ekki gallalaus.
Því fór fjarri. En forystueiginleika
hafði hann ótvíræða. Hann gekk í öll
verk fyrir Einar og flokkinn. Stund-
um vora þau kölluð skítverk, en hvort
sem það var réttnefni eða ekki, þá er
hitt víst að þessi málafylgja Inga bitn-
aði oft á honum sjálfum. Varð oft til
þess að hann var ekki kallaður til
þeirra pólitískra forystuverka sem
hann hafði burði til. Hann naut leið-
togans stundum og galt hans oft.
Þegar auglýst var laust starf for-
stjóra Branabótafélagsins var það al-
gjörlega rakið að ráða Inga. Forysta
hans íyrir því félagi varð afbragð eins
og tayggingamenn kunna betur á en
ég. Eg er feginn að hafa átt hlut að
þeirri ráðningu. Félagar mínir í þá-
verandi ríkisstjórn Steingrímur Her-
mannsson og Gunnar Thoroddsen
gerðu engar athugasemdir við þau
embættisverk mín.
Ég tók eftir því í vetur að frétta-
menn vora að reyna að ná til Inga
vegna upplýsinga úr sögu Sósíalista-
flokksins. Það náðist ekki til hans; það
var þá af heilsu hans dregið. Það er
miður. Þegar Ingi féll nú á sjötugasta
og sjötta aldursári átti hann margt
ógert og öragglega líka margt ósagt.
Ingi Ragnar er nú allur einS og það er
kallað og ég svo fjarri að ég get ekki
einu sinni haldið undir kistuhornið
þegar hann siglir út úr Dómkirkjunni
til grafar. Ég bið fyrir kveðjur með
þessum línum héðan af sléttunum þar
sem nú er að herða upp vetur aftur í
20 stiga frost á nóttunni. Hér námu
frændur okkar land fyrir áratugum;
bráðum hálfum fimmta fjórðungi
aldar. Ingi R. Helgason var hkæ..
landnámsmaður; landið var misjafiP"
lega auðvelt yfirferðar eins og hjá
landnemunum forðum á Nýja Islandi.
En verk þeirra era virt að verðleikum
og þökkuð. Með þessum línum bið ég
fyrir kveðjur okkar Guðrúnar beggja,
en hann var einlægur stuðningsmað-
ur hennar í borgarmálum á sinni tíð.
Kveðjur biðjum við fyrir til Rögnu og
krakkanna og ekki síst Alfheiðar,
Simma og Inga Kristjáns. Ég finn
þegar ég set þessi orð á blað að ég
þyrfti að skrifa lengra mál um Inga;
ekki samt sagnfræði. Nóg er nú samt
lagt á aðstandendur sem kveðja ásL^
vini sína þótt þeir þurfi ekki í ofanálag'
að lesa minningargreinar sem þykj-
ast vera sagnfræði. En mig langaði til
að draga upp mynd af manni sem var
treyst til allra erfiðustu verkanna,
manni sem leysti þau oft glæsilega af
hendi. Manni sem margur maðurinn -
þar á meðal ég - þakkar langa sam-
fylgdídag.
Svavar Gestsson.
Ingi R. Helgason verður samferð-
armönnum sínum um margt eftir-
minnilegur. Á löngum starfsferli kom
hann víða við og var öflugur liðsmað-
ur hveiju því máli sem hann studdi.
Þannig atvikaðist að okkar leiðir lágu
saman á ýmsum vettvangi við úrlauS#^
ólíkra viðfangsefna. Þess vegna urðu
kynni okkar veraleg og fyrir þau
kynni vil ég þakka nú. Fyrst lágu leið-
ir okkar saman þegar hann sem lög-
maður leitaði bóta fyrir slqólstæðinga
sína hjá því vátryggingafélagi sem ég
starfaði hjá. Mér fannst gott að vinna
að slíkum málum með Inga því hann
greindi fljótt aðalatriði hvers máls.
Hann hélt vel á málum skjólstæðinga
sinna en var jafiiframt sanngjam við-
semjandi og orðum hans mátti
treysta. Við voram sessunautai^K
bankaráði Seðlabanka Islands um
árabil en í því ráði starfaði Ingi lengur
en nokkur annar. Skýr hugsun, lagni
og fundvísi á úrræði reyndust honum
vel á þeim vettvangi sem og víðar auk
þess verðmæta eiginleika að vera öll-
um hnútum kunnugur í þjóðfélaginu.
Þegar Ingi var skipaður forstjóri
Branabótafélags íslands varð starf-
svettvangur okkar hinn sami. Þessi
vettvangur var honum í upphafi fram-
andi en okkur samkeppnis-aðilunum
fannst hann fljótur að setja sig þar
inn í öll mál. Ingi var verðugur and-
stæðingur ekki síður en samstarfs-
maður því þótt við værum samkeppn-
isaðilar vora þó ýmis mál, einkum
innan Sambands íslenskra trygginga-
félaga, sem við áttum samstarf um.
Tónlistin var sameiginlegt áhuga-
mál okkar og við vorum sitt á hvað
fulltrúar stjómvalda í stjóm Sinfón-
íuhljómsveitar íslands. Ingi var mikill
áhugamaður um byggingu tónlistar-
húss í Reykjavík og virkur félagi í
samtökum áhugafólks um það mál-
efni allt frá stofnun þeirra. Hann var
um nokkur ár formaður samtakanna
og var ég þá varaformaður og get því
vel borið um þann eldlega áhuga sem
einkenndi störf hans á þeim vett-
vangi. Áttum við ófáar ferðir á fund
ráðamanna til þess að vinna málinu
brautargengi. Lagði hann þá málin
fyrir af festu og rökhyggju og fylgdi
þeim síðan eftir af þeirri málafylgju
sem honum var lagin. Ekki höfðuíff
við erindi sem erfiði þá en dropinn
holaði steininn og ég hygg að fátt
hefði glatt Inga meir en nýjustu frétt-
ir af framgangi byggingar þessa húss
sem svo lengi hefur sárlega vantað.
Þótt margt sameinaði okkur Inga R.
var þó Jjóst að við deildum ekki póli-
tískri sannfæringu en við létum það
aldrei trufla samvinnu okkar. Ingi var
líka þeim hæfileikum gæddur að geta
umgengist flesta og átti löngum inn-
angengt bæði í austur og vestur. Ég
held að Ingi hafi talið til vina sinna
fólk af öllum gerðum sem spanniyjf*,
allt hið pólitíska litróf. *
Það var erfitt að tala um Inga R. án
þess að tala um Rögnu líka, svo sam-
rýmd og samtaka sem þau hjón vora.
Missir hennar og fjölskyldunnar er
mestur og þeim sendum við Jóhanna
innilegar samúðarkveðjur, um leið og
við minnumst ótal ánægjustunda, inn-
Sjá næstu síðu