Skírnir - 01.12.1905, Page 2

290
Kvöld í Róm.
Neisti af heipt í ösku þrælaóttans,
ormstönn dauðabeygs í gerfi þóttans,
vígð til falls og hels í bræðrabyltu
bera af sjer fræ í nýjar sálir.
Upp af brunarúst og vígi villtu
vex hið unga, og háborðssalinn tjaldar,
þar sem dróttir drottni og þýi aldar
drekka saman tímans banaskálir.
Frægðarþjóðin frelsið af sjer kúgar,
fórnast sjálf við altar nýrrar trúar;
glatar eigin heiðri í hörgaspilling,
hrapar sjálf til dauðs í goðsins falli.
Ellisturluð bernska í blindni og trylling
blóði þjóða sjer til ólífs hellir.
Milli tveggja siða í fálmi fellir
fjöregg sinnar eigin gæfu af stalli. — —
Dómsins lúður hærra, liærra drynur,
hauður undir fióttasveitum stynur.
Orpnir gröfum undir rós og baðmi
armlög tengja fjandmaður og vinur.
-----Skuggamyndir sökkva í fljótsins faðmi,
fer um staðinn hrollur dauðakaldur.
Lækkar, dökknar loptsins blái faldur.
Lýsist kvöldsins rauða skikkja— og hrynur.
Caesars borg! Skal stríð þitt, dáð og draumur
drukkna í geimsins sjó sem hljóðlaus straumur?
Skulu verk þín afgrunns unnum vafin,
æfispor þín heims af brautum skafinV
Eða er líking þín til hæða hafin,
hærri steinsins rún og köldu myndum,
grafir þínar taldar lífs hjá lindum,
ljós þíns anda í himins spegla grafin?