Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 14

302
Trú og sannanir.
það, hvers memi hafi í raun og veru orðið vísari; menniniir,.
sem upphaflega hafl verið einir til l'rásagna, hafi verið
fáfróðir menn og ímyndunarafl þeirra að líkindum í afar-
mikilli æsingu; og svo viti enginn um það — enginn geti
einu sinni farið nærri um það — hverja grein mennirnir
hafi í raun og veru fyrir því ger't, hvað fyrir sig hafl
borið: og loks hafl þessir menn, auk alls annars, verið
uppi á þeim tímum, er trúnaður var lagður á alls konar
kynja-viðburði; á þeirn tímum, er menn þóttust jafnvel
vera sjónarvottar að því, að illir andar væru reknir út
af mönnum og látnir fara í skynlausar skepnur. Þeir
menn, er ekki taka upprisu Krists trúanlega, kannast við
það, að postularnir hafl verið sannfærðir um hana; en
þeir segjast ekki eiga þess neinn kost að rannsaka sönn-
unargildi þess, er hafi sannfært postulana. Þeir kannast
við það, að það sé kynlegt, að postularnir skuli liafa feng-
ið jafn-óbifanlega sannfæring fyrir þessu, ef það hafi ekk-
ert verið annað en misskilningur og tál. En þeir halda
því fram, að upprisan sjálf sé enn kynlegri og ótrúlegri.
Hvort sem það er nú sanngjarnt eða ekki að taka
hart á þessum ályktunum trúarveikra eða trúlausra manna,.
þá er ekki til neins að gera það. Svona álykta menn,
livort sem það er lagt út vel eða illa. Og mér fyrir mitt
leyti finst alls ekki sanngjarnt að lá þetta. Eg get ekki
með nokkuru móti séð, að kirkjan geti krafist þess af
nokkurum manni, að hann taki þessi sönnunargögn lienn-
ar giid. Hún samsinnir yfirleitt þeirri staðhæfing and-
stæðinga sinna, að upprisa Krists sé gersamlega einstæður
viðburður. Hún verður þá líka við það að kannast, að
fyrir henni þurfi ríkari sannanir en fvrir algengum við-
burðum.
Allra-sizt fæ eg skilið það, að mótmælendakirkjan
hafi nokkurn rétt til þess að krefjast þess, að menn taki
gildar sannanirnar fyrir upprisu Krists. Yfirleitt tekur
hún ekki trúanleg »kraftaverkin«, sem gerst hafa í ka-
þólskri kirkju; að svo miklu leyti, sem mótmælendur af-
neita þeim ekki afdráttarlaust, láta þeir þeirra að engu