Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 57

Einar Benediktsson.
345-
í skyn andann, sem í þeim býr. En stundum sjást sagar-
för efnisins á herðablaðinu.
Lítum á »Skútahraun«.
Eins og- hreinir örgeltónar hljóma fyrstu erindin:
Blikna rindar. Röðli hallar.
Bökkvar að um drang og sprungur.
Reifast úfið risaklungur
rifnum stakki fyrstu mjallar.
Skáldið kemur nú inn í hraunið og fer að sjá sýnir.
Hann sér bustir á hraunhjöllunum, það hillir undir kot
og hallir og hann sér skuggamyndum mannlífsins bregða
fyrir —
önduS kyn, í andartaki,
undir tímans vængjablaki.
Hraunkarlarnir fá svip og lif. Hann sér harðstjórann:
FeigSardimmur djúps hjá barmi
durgur hamra reigir skallann, osfrv.
Hann sér skriffinninn:
Hreykir sér á hrófatildri
hrörleg sköpun mosa orpin
eins og visin, vanaskorpin
vitran særð af heygðu skr/ni.
Líkt er eins og andarvana
auga í sjálfs síns tómleik rýni, osfrv.
Hann sér auðkýfinginn, drýldinn og traustan í sessi:
Alt um kring er kramið, hokið;
klettaþý á völtum .beinum
beygt er nákyrt undir okið.
Loks sér hann hvar
kynstra turn af bruna bákni
ber við loft — með krossins tákni.
Það er hraunkirkjan. Hann er staddur við guðsþjón-
ustuna. Þar er alt dautt, kalt og andlaust, hver hugsun
myrt í vöggunni: