Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 62

350
Einar Benediktsson.
hann og stjórnaði náttúruöflunum sjálfum: »Hvaða maður
er þetta, að ba>ði vindar og sjór hlýða honum?«.
Engu síðri er lýsing skáldsins á áhrifunum, sem »tón-
anna slagur« hefur á sjálfan hann. Kvæðið er gallalaust
meistaraverk.
Mörg fegurstu kvæði Einars Benediktssonar eru ýmist
eingöngu eða jafnframt nátturúlýsingar t. d. »Sumar-
morgun í Asbyrgi«, »Norðurljós«, »Undir stjörnum«r
»Stjarnan«, »1 Slútnesi«, »Nótt«, »Haugaeldur I.«, »Hljóða-
klettar« o. fl. Eg get ekki stilt mig um að taka enn
nokkur dæmi til þess að sýna hvernig hann lýsir náttúr-
unni. Þetta er byrjun á kvæðinu »Nótt«:
Fyrir ströndum æðir hafsius audi,
uppreist [ireytir móti sjálfs síns veldi —
biimgrön teygir hátt að hamri og sandi,
hvæsir köldutn neistum djúps af eldi.
Dauður gaddur grúfir yfir landi;
glerblá skikkja fjalls um öxl sig vefur.
Eins og hreiður hrafnsins bringu undir
hvíla í nótt og myrkri vistiar grundir.
Dalur fast í faðmi heiða sefur.
Hér er liið rétta snið og svipur á öllu, hvort heldur
er persónugerving, orðaval eða líking. I kvæðinu »Hljóða-
klettar« lýsir hann tíbránni svo:
Af tibránni stafar sem titrandi glit
á tímans líðandi bárum.
og hann talar um skar kveldroðans (»blaktir í kveldroðans
skari«) og »í fjarlægð Jökulsá langspilið slær«. í Ásbyrgi
aftur á móti:
Lætur við eyra sem lífæð þjóti.
Leikur þar »Jökla« í grjóti.
Fangamark árinnar, band við band,
blikar, í sveitina grafið.