Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 63

Einar Benediktsson.
351
Þegar hann lýsir norðurljósunum, þá sér hann að:
Það er eins leikið sé huldri hötid
hringspil nteð glitrandi sprotum og baugum.
Og jafnframt tekur hann eftir þvi, að
hrímklettar stara við hljóðan mar
til himins með kristallsaugum.
Eða þessi lýsing á siglingu:
Vélum knúin skríður skjótt
skeið í kaldri töfranótt.
Gljúpar öldur undan láta,
ekka-þungt við súðir gráta
— Hafið á mig andar hljótt
eilíft, myrkt, sent dauðans gáta.
I kvæðinu »Stjarnan« flnnur hann »strengina á heið-
loftsins hörpum titra«. Svona mætti lengi halda áfram
og telja fram hverja líkinguna annari betri.
Einar Benediktsson er huliðshyggjumaður (mystiker)
í aðra röndina. í kvæðunum »Undir stjörnum«, »Norður-
ljós«, »í Slútnesi« og víðar er andi hans gagntekinn af
tilflnningu þcss, að líf vort stendur í nánu sambandi við
alheimslíflð og dregur þaðan afl sitt, ljós og yl. Hvergi
kemur þetta fagurlegar fram en í kvæðinu um Slútnes:
Ég veit að alt er af einu fœtt,
að alheimsins líf er ein voldug ætt
dauðleg, eilíf og ótal þætt
um afgrunns og himins slóðir.
Þess vegna getur hann líka sagt:
Mér finst eins og speglist fjötruð sál
í frjóhnappsins daggarauga.
Um þetta kvæði andar hvíld og friði; svipurinn yflr öllu
er heiður og hreinn, náttúrulýsingin töfrandi og hugsunin
frjósöm eins og Slútnes sjálft. Af því skáldið flnnur, að
hann og blómin eiga að miklu leyti eðli og örlög saman,.