Skírnir - 01.12.1905, Side 50

338
Friedrich de la Motte Fouqué og Islaud.
Norðurheims söngvara nefndu inig skáld;
Svást þótt í suðrið
Sveimi eg á stunduin,
A eg í uorðrinu arinn minn hiun rótta.
Sigursælir
Synir Norðmanna
I austur- og suðurveg oft hóldu leið,
V a 1 a - til vengis*) —
Varð það kært feðrum
Feðranna minna, er þar fegnir tóku bygð.
En fagurhljómur
Fornnorrænna sóngva
I landið þeim fylgdi, né burt úr hjörtum hvarf,
Fyrir því flæmdir
Ur Franka bygðum
Á góðfoldu þ/zkri vér geymum hann með trygð.
Hinztur á lífi
Höfuðbaðms feðra
Er eg — og þverranda loga líkur,
Harpstrengi norræna
Hreyfi eg djarfur, —
Brag, er um gröf mína berst á vængjum síðar.
Uggur var þó vnínum
Anda starfanda:
Kempur og riddara í náttheimi norðurs
Nyjar þinn óður,
En norður-storð sjálf,
Minnist hún mannsins, er mærir hana í söngvum?
Og þú fannkrynda F r í ð a
I freyðandi bylgjum,
Sem gnæfir með Heklu glóð í barmi,
Isfold afskekta,
Oðal fornhetja,
Hvort barst þér mín kveðja með vindum yfir ver?
:) Frakklands (Yallands).