Skírnir - 01.08.1906, Qupperneq 5

Skirnir. Á fjörunni. 197
sem margir efnaðri og meiri menn öfunduðu hann af, og
ekki fæst fyrir peninga.
Hann var hagmæltur.
Það hefði verið of mikið að kalla hann skáld; enda.
gerði enginn það, ekki einu sinni i skopi. Hann gerði
heldur enga kröfu til þess sjálfur — ekki enn þá, að
minsta kosti. En hvort hann hefir verið alveg úrkula
vonar um, að sú kæmi tíðin, það er annað mál.
En hagmæltur var hann; því neitaði enginn. Og það
laglega liagrnæltur, þegar aðrir hagmæltir menn þar í
sveitinni voru teknir til samanburðar.
Hann hafði frá barnæsku haft einkar sterka tilhneig-
ing til skáldskapar, og innilega löngun til þess sjálfur að
framleiða eitthvað af því tægi. En ástæðurnar voru erfið-
ar, æskumentunin engin og þungur róðurinn til að afia
hennar síðar, svo framfarirnar í ljóðagerðinni voru smáar.
Þó höfðu einstakar vísur eftir hann komist á flakk og
bárust nú mann frá manni, lærðar og kveðnar í ýmsum
áttum, einkum græskulausar skopvisur um einhvern ná-
unga; og heill hval-bragur hafði komist á fiot, þótt lágt
færi. Var þar sögð kyndug hvalfjörusaga, sem mátti ekki
fara hátt, vegna þeirra, sem hlut áttu að máli, þó marg-
an fýsti að heyra.
En það var fyrst nú á seinni árum, að Sigmundur
hafði náð slíkri fullkomnun í ljóðagerð sinni. Hann fann
það, að sér gekk með hverju ári betur og betur, og hann
fór að hafa góða von um það, að hann mundi ná því
langþráða takmarki, að einhver, sem væri að marka hvað
segði, kallaði sig skáld áður en hann legðist í gröfina.
Þessi list hans, þótt fátækleg væri, gerði honum
margar glaðar stundir og létti vesaldóm hans. Ef til vill
hefir hún átt drjúgan þátt í því, hve heilsan var betri
síðari árin, og hennar vegna var það, að hann vildi sem
minst hafa af ellinni að segja.
Auk þess, sem Sigmundur gamli orti sjálfur, kunni
hann öll ósköpin utan að af vísum og skrítlum, sem stóðu
í sambandi við þær; heilar rímur og heila bragi, sem