Skírnir - 01.08.1906, Qupperneq 11

Skírnir.
Á fjörunni.
203
Hann fann brátt yrkisefnið. Það var kofinn hans og
nágrennið, hann sjálfur og vakan yfir varpinu.
Aldrei hafði honum dottið í hug að yrkja um þetta
áður; og þó var þetta fyrirtaks yrkisefni. Nú var hann
ekki í efa um, að sér mundi takast að framleiða sjald-
gæfan brag um alt þetta
Og ef honum tækist nú vel, einsetti hann sér að rölta
heim að Instu-Strönd á næsta fióði. Eiríkur var nýkom-
inn heim úr kaupstaðnum.
Hann lifnaði í öllum æðum við þessa hugsun og
»andinn« fekk beinan byr undir báða vængi.
Hann byrjaði á lýsingu á umhverfinu.
Þar var kofinn hans miðdepill, hlaðinn úr hnöllunga-
grjóti og hryggjarliðum úr hval, reftur með selju, greni-
röftum, með hvalrif fyrir mæniás, þakinn með hellum,
þangi og grjóti, sem haugur fornrar hetju, fáránlegur og
skáldlegur, en þó varðbergshöll, varnarkastali og »naust«
hans »Fjalars fieyja«. Hann gat kent hann við öll þessi
einkenni. Hann hét í braglistinni »hvalbeins-ljóra-göltur«,
»náhvals-rifja-naust«, »helluborg, þakin hári skervallar«,
»höll, þar sem Boðnar brim um bekki svall«, »varnárrann,
reist af risahöndum«, o. s. frv.
Hvað skyldi Eiríkur á Instu-Strönd segja—?
En þessi merkilegi, skáldlegi hvalbeina-þang-hellu-
hásalur var ekki einn og aúður í skáldskapnum; hann
var þar sjálfur — h a n n, varnarhetjan, aðalmaðurinn í
allri rímunni.
Hann var landvarnarmaður, eins og Úlfar hinn sterki
eða Högni í Andrárímum, hervæddur og alvopnaður, ram-
ur að afli, vígfimur og ofurhugi mikill, tæplega einhamur
og tröllaukinn, þegar svo bar undir, og því ekki árenni-
legur, svo vargar lofts og láðs hrukku fyrir honum. Það
voro kynstrin öll af kenningum, sem hin þroskaða rím-
list, með Eddu sjálfa að bakhjarli, lagði honum í hendur
og hann gat notað um sjálfan sig. Hann var »skjalda-
ver«, »törguhlynur«, »sára-refils-sveigir, »óma-voða-askur«,
»skálma-beitir«, »boga bendir«, »Boðnar-mjaðar-buðlungur«,