Gefn - 01.07.1871, Blaðsíða 2

4
ekki þurftu hans við og voru sjálfkjörnir prestar af guði
eða náttúrunui, eins og til að mynda þórarinn Böðvarsson.
það er ekki prestaskólinn. sem gerir menn að prestum; en
einmitt af því hann gerir það ekki, þá gefur hann sínum öðrum
lærisveinum, sem ekki eru »útvaldir«, þetta »prestaskólasnið«,
þessa »prestaskólaspeki«, þessar andalausuog skrælþurru ræðm-,
sem eru allar steyptar í sama móti og sem sýna, að sá »guðs
maður« talar ekki af guði heldur afprestaskólanum. þetta sama
ræðusnið kemur fram hvar sem þeir tala, og í stað þess að
taka aptur orð vor um »prestaskólaspekina«, þá vísum vér
tií alþíngistíðindanna.
2. það er fráleitt að vér álítum það rétt, að enginn
prestur ætti að sitja á alþíngi. Prestarnir eru þó aðalkjarn-
inn af okkar menntuðu mönnum, hvað sem að þeim má
finna —því hverr er fullkominn í þessum heimi? — og þó
þeir sé ófullkomnir á einhvern hátt, þá eru þeir, eptir þekk-
íngu sinni og þeim vana sem þeir hafa fengið á að fást
við bækur og lestur, færari en fiestir aðrir til að setja sig
inní skoðanirnar. Ef presturinn getur afsakað sig með því
að hann megi ómögulega vera að því að fara til alþíngis,
því þá vanræki hann köllun sína o. s. fr., þá getur líka hverr
bóndi sagt það sama, og þá yrði niðurstaðan, að enginn sæti
á þínginu nema forsetinn — sem kannske líka væri það
besta.
Ritstjóra þjóðólfs hefir míslíkað — stórum míslíkað —
að vér ekki fengum verri útreið en þetta, og því hefir hann
— og ekki í fyrsta sinn — þókst þurfa að kjapta fram í
fyrir neðan ritgjörðina — það er rétt! hann hefir valið
sér sætið »á skammelinu« kallinn, þar hefir hannóvart fund-
ið að- sér var »markaður bás«. J>að sést meðal annars af
þessari litlu athugagrein, hvernig gáfum og eptirtekt rit-
stjórans er varið, því 1 formálanum fyrir danska ritlínginum
sögðum vér með fullum orðum, að hann væri ekkert annað
en þýðíng ritgjörðarinnar í Gefn, en ritstjórinn segir að
danski ritlíngurinn sé ekki annað »að því er vér fáum framast