Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1880, Qupperneq 84

84
verið likneski f>órs, líklega í heilu lagi og með hamarinn, þvíað
með hamrinum var hann skorinn á stólbrúðinni, sem getr um í
Fóstbrœðrasögu, Kh. 1852, bl, gg17 : „Þau sá ]?ór með hamri
sínum skorinn á stólsbrúðunum11. f»að verðr alls eigi sagt,
hvernig þessir reginnaglar hafi verið. Regin eru guðir; þetta eru
þá guðanaglar. Hvort það vóru naglar, sem öndvegissúlurnar vóru
negldar fastar með, eða það vóru naglar, sem stóðu í öndvegissúlunum
til prýðis, ef til vill af dýrum málmi, verðr eigi með vissu ákveðið.
Mér þykir líklegra, að þessir naglar hafi einungis verið til prýðis.
Hlautteinninn, sem gjörðr var sem stökkull, hygg eg að hafi verið
nokkurs konar „kústr“ á nokkuð löngu skafti, og gat hann
þannig verið hentugr til að stökkva blóðinu með. í Heimskringlu,
Christiania 1868, bl. 92—93, Hákonar s. góða, 16. k., er nákvæm
lýsing á hofi og blótsiðum, þar sem talað er um blótveizluna á
Hlöðum, er Sigurðr jarl gerði: „Sigurðr Hlaðajarl var hinn mesti
blótmaðr, ok svá var Hákon faðir hans. Hélt Sigurðr upp blót-
veizlum öllum af hendi honungs þar í þrœndalögum. f>at var forn
siðr, þá er blót skyldi vera, at allir bœndr skyldu þar koma, sem
hof var, ok flytja þannug föng sín, þau er þeir skyldu hafa, meðan
veizlan stóð. At veizlu þeiri skyldu allir menn öl eiga; þar var
og drepinn alls konar smali ok svá hross, en blóð þat alt, er þar
kom af, þá var þat kallað hlaut, ok hlautbollar þat, er blóð þat
stóð í, ok hlautteinar, þat var svá gert sem stoklar; með því skyldi
rjóða stallana öllu saman ok svá veggi hofsins utan ok innan, ok
svá stokkva á mennina; en slátr skyldi sjóða til mannfagnaðar.
Eldar skyldu vera á miðju gólfi í hofinu ok þar katlar yfir, ok
skyldi full um eld bera. En sá, er gerði veizluna ok höfðingi var,
þá skyldi hann signa fullit ok allan blótmatinn. Skyldi fyrst Oð-
ins full; skyldi þat drekka til sigrs ok ríkis konungi sínum, en síð-
an Njarðar full ok Freys full til árs og friðar. fá var mörgum
títt að drekka þar næst Bragafull. Menn drukku ok full frænda
sinna, þeira er göfgir höfðu verit, ok váru þat minni kölluð. Sig-
urðr jarl var manna örvastr; hann gerði þat verk, er frægt var
mjök, at hann gerði mikla blótveizlu á Hlöðum ok hélt einn upp
öllum kostnaði. þess getr Kormakr Ogmundarson í Sigurðardrápu:
Hafit maðr ask né eski
afspring með sér þingat
fésæranda at fœra
fats. Véltu goð þjatsa.
Hverr myni vés við valdi
Vægja kind of bægjask
þvíat fúrrögnir fagnar
fens. Vá Gramr til menja.1
1) Vísuna sýnist mega taka þannig saman: Hafit maðr þingat1 með
sér ask, né [eskifats afspring,2 at fœra fésæranda. Goð véltu þjatsa.3 Hverr