Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Blaðsíða 100

94
ásendarnir út af gafl-hlöðunum, en einart húsit þakt, ok ekki gróin
þekjan. þá mælti þ>orgils at menn skyldu ganga at ás-endunum,
ok treysta svá fast at ássinn brotnaði ; eðr raptarnir gengi af ásin-
um ; en skipaði sumum fyrir dyrnar, ef þeir leitaði út. Fimm
vóru þeir Helgi í selinu ; Harðbeinn son hans var þar tolf vetra
gamall ok smalamaðr hans ok tveir menn aðrir, er þat sumar höfðu
komit til hans, ok vóru sekir; er annarr hét þorgils en annarr
Eyjólfr. |>orsteinn hinn Svarti stóð fyrir sels-durum, ok Sveinn
sonr Dala-Álfs, en þeir aðrir förunautar rifu af ræfrit af selinu, ok
höfðu þeir þá skipt liði til; tók annan ás-enda Húnbogi hinn Sterki
ok þeir Arnmóðs-synir, en þeir f>orgils ok Lambi annan ás-enda ok
treysta svá fast, at ássinn brotnaði i miðju. Ok í þessi svipan lagði
Harðbeinn atgeiri út ór selinu, þar sem hurðin var áðr brotin;
kom lagit í stálhúfu f>orsteins Svarta svá at í enninu nam staðar,
ok var þat mjök sýnn áverki. f>á mælti þorsteinn : ,.þ>at er satt,
at hér eru menn fyrir“ ; ok því næst hljóp Helgi út um dyrnar
svá djarfliga, at þeir hrutu frá, er næstir stóðu. J>orgils var þá
nær staddr, ok hjó eptir hónum með sverði, ok var þat mikill á-
verki, ok kom á öxlina. Helgi snaraz þá í mót, ok hafði í hendi
viðar-öxi. Helgi mælti þá: „Enn skal þessi hinn gamli þora at
sjá i móti vápnunum". Hann fleygði þá öxinni at J>orgilsi, ok kom
á fót hónum, ok særði hann mjök. Ok er Bolli sá þetta, þá hleypr
hann at Helga, ok hafði í hendi sverðit Fótbít, ok lagði í gegnum
hann ; varð þat bana-sár Helga. J>eir fylgdarmenn Helga, J>orgils
ok Eyjólfr hljópu þegar út úr selinu eptir Helga, ok svá Harðbeinn
son hans. porleikr Bollason víkr at móti Eyjólfi ; hann var hinn
sterkasti maðr. J>orleikr hjó til hans með sverði, ok kom á lærit
fyrir ofan kné, ok tók af fótinn; féll hann þegar dauðr til jarðar.
Húnbogi hinn Sterki hljóp í móti þorgilsi ; hann hjó til hans með
öxi ok kom á hrygginn, ok tók í sundr manninn í miðju. J>órðr
köttr var þar nær staddr, er Harðbeinn hljóp út, ok vildi þegar
ráða til hans. Bolli hleypr til er hann sér þetta, ok bað hann eigi
veita skaða Harðbeini ; „Skal hér engi maðr vinna klækis-verk“,
segir hann, „skal Harðbeini gefa grið“. Helgi átti annan son er
Skorri hét; hann var at fóstri á Eilglandi í Reykjardal hinum
syðra.
Nú eptir þetta riða þeir J>orgils í brott, ok yfir hálsinn til
Reykjardals ok lýstu þar vígum þessum. Riðu síðan sömu leið
vestr sem þeir höfðu vestan riðit; léttu eigi sfnni ferð fyrr en
þeir kvómu í Tungu í Hörðadal, ok segja nú þessi tíðindi er gerzt
hófðu f för þeirra’.
pá skal eg nú bera þenna síðasta kafla saman við rannsókn-
ina, að því leyti sem hér kann að vera athugavert: J>egar þeir
J>orgils hafa komið úr skóginum og upp á leitið, sem þeir þurftu