Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Blaðsíða 154

148
heild og geta orðið til mikillar skýringar á þessari ágætu sögu
vorri.
J>ar eð varaformaður fjelagsins fyrra hluta sumarsins hamlaðist
af langvinnum og hættulegum sjúkdómi, gat eigi úr því orðið, að hann
tœkist ferð þessa á hendur, og bar því brýna nauðsyn til þess, að
henni yrði frestað til næsta árs.
P'yrir sjerstakar velgjörðir við fjelagið, var í einu hljóði ákveð-
ið að rita menn þessa á skrá fjelagsmanna í heiðursskyni:
Kammerherra J. J. A. Worsaae, Direkteur for Oldnordisk Museum,
SK. DM. í Kaupmannahöfn.
Fornfrœðing N. Nicolaisen í Christiania.
—— A. Hazelius, Dr. R. N. í Stokkhólmi.
—— Elmer R. Reynolds, Dr. í Washington.
þar næst skýrði formaður fjelagsins frá því, að á hinu liðna ári
hefði fjelaginu auðnazt eigi að eins að vinna eigi alllítið verk með
staðarlegum rannsóknum, heldur og að útvega allmarga gripi til
forngripasafnsins, Einkum hefði varaformanni fjelagsins heppnazt
á ferð sinni um Rangárvallasýslu að útvega marga gripi i safnið,
og má meðal gripa þessara einkum telja fjalirnar af þeirri stóru
kistu, sem um mjög langan tíma hefir verið að Hlíðarenda. Kista
þessi var svo stór, að ómögulegt var að flytja hana, eins og hún
var, á hestum eða annan hátt án allt of mikils kostnaðar, og var
því einungis það, sem skorið var út, flutt hingað, og er það mjög
einkennilegur skurður, sem er á framhlið kistunnar. f>ó að kistan
sje eigi frá söguöldinni, þá er skurðurinn svo merkilegur og ágæt-
ur í sinni röð, að hann ásamt með hinu margbreytta og auðuga
safni af útskornum gripum, sem prýða safn vort, ætti að geta vakið
hvöt hjá mönnum að reyna til þess að koma upp aptur íþrótt
þessari, og það með hinum einkennilega þjóðlega blæ, sem hún
hafði á fyrri öldum. Auk þess hafa og margir orðið til þess að
senda ýmsa góða gripi sem gjafir, og eiga þeir miklar þakkir
skilið fyrir það.
Á hinu liðna ári hefir fjelagið fyrir sviplegan atburð orðið að
sjá á bak tveimur fjelagsmönnum, verzlunarstjóra Larsen og skóla-
kennara Sigurði Sigurðssyni. Að hinum síðarnefnda var einkum
mjög mikill söknuður, þar eð hann var einn af hinum mestu liðs-
mönnum í fjelagi voru, og hafði styrkt það með miklum áhuga,
eigi að eins með mikilsverðum tillögum, heldur og með allmiklum
starfa í þarfir fjelagsins, er hann Ijet í tje mjög fúslega, þar hann í
öllu vildi auka hag fjelagsins og forngripasafnsins.
Á fundinum var ákveðið, að um framkvæmdir fjelagsins skyldi
farið eptir verkefni því, er fjelagið hefir sett sjer (sbr. Árbók 1880
og 1881 bls. 3) og ef heilsa varaformannsins leyfði það, þá