Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Blaðsíða 109

«03
Lundi og ofan dalinn, sem leið liggr ofan að Varmalœk. Yarma-
lœkl’ stendr fyrir neðan eða vestan til við múlann, er fram gengr
milli Lundar-Reykjadals og Flókadals. Múlinn heitir Varmalœkj-
armúli. Enn þegar hér er komið, víkr sögunni til Njálu um
stund.
Víg Glúms.
Oleifr hjalti hét maðr göfugr; hann kom skipi sínu í Borgar-
fjörð, og var hinn fyrsta vetr með Skallagrími; hann nam land að
ráði Skallagríms milli Grímsár og Geirsár og bjó að Varmalœk;
hans synir vóru þeir þ>órarinn lögsögumaðr ragi í Laugardal, og
Glúmr; þórarinn átti þórdísi dóttur Olafs feilans, systur þórðar
gellis. jþetta kvonfang var því eitt hið göfugasta. Glúmr fékk
Hallgerðar dóttur Höskulds Dala-kollssonar, og bjuggu þau að
Varmalœk um stund, sem kunnugt er. Nú skal eg hér tilfœra
orð sögunnar um þenna viðburð, og með því að hér er nokkuð
fyllri texti, og á einum stað einkannlega réttara enn í gömlu útg.
1772. Njála Köbenhavn 1875, bls. 68 o. s. frv. :
„þ>at var eitthvert haust, at heimtur váru illar á fje manna,
ok var glúmi vant margra geldinga. þá mælti glúmr við þjóstólf:
‘gakk þú á fjall með húskörlum mínum ok vitið, ef þjer finnið
nakkvat af sauðum’. ‘ekki eru mjer fjárleitir hentar’ sagði þjóst-
ólfr, ‘enda er þat ærit eitt til, at ek vil eigi ganga i spor þrælum
þínum ; ok far þú sjálfr, ok mun ek þá fara með þjer’. þetta
varð þeim at orðum mjök. hallgerðr sat úti, ok var á veðr gott“.
Nú kemr samtal þeirra Glúms og Hallgerðar, og þarf eg ekki að
taka það; enn þá segir enn fremr : „Glúmr kvaddi menn til ferðar
með sjer, ok bjóst þjóstólfr með glúmi. þeir fóru upp reykjardal
hinn syðra ok upp hjá baugagili ok upp til þverfells ok skipta
þar liðinu—ok fóru sumir í skorradalsleit, enn suma sendi hann
suðr til siílna, ok fundu þeir allir fjölda fjár. svá kom, at þeir
váru tveir sjer, glúmr ok þjóstólfr. þeir gengu suðr frá þverfelli,
ok fundu þar sauði skjarra ok eltu þá sunnan at fjallinu. kvámuz
sauðirnir upp á fjallit fyri þeim. ámælti þá hvárr þeirra öðrum
—ok mælti þjóstólfr við glúm, at hann mundi til engis hafa afla
annars enn brölta á maga hallgerði. glúmr mælti : ‘án er illt gengi,
nema heiman hafi, ek skal taka hæðiyrði af þjer, þar sem þú ert
þræll fastr á fótum’. þjóstólfr mælti: ‘þat skaltu eiga til at segja,
at ek em eigi þræll ; því at ek skal hvergi undan þjer láta. þá
reiddiz glúmr ok hjó til þjóstólfs með saxi. enn hann brá við öx-
inni ok kom í fetann ok beit í ofan um tvá fingr. þjóstólfr hjó með
öxinni í móti ok kom á öxlina, ok tók í sundr axlarbeinit ok við-
beinat ok blæddi úr sárinu. glúmr greip til þjóstólfs annarri hendi
svá fast, at hann fjell við. glúmr mátti ekki halda ; því at dauð-