Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1923, Síða 19

19
Geilar. í rnáld. Breiðabólsstaðar frá c. 1370 (Fbrs. ÍII) Geilar (gæilar).
A. M. nefnir jörðina Giljur, en Johnsen og 1861 Giljar og svo er
jörðin jafnan nefnd nú. Þar eru samt engin gil í nánd, að sögn kunn-
ugra manna. Upphaflega heitið mun Geilar. (Sbr. Geilar í Mýrdal).
Eystri Garðsvíki. Garðsvikahjáleiga. Vestri Garðsviki. í Odda-
máld. 1270 (Fbrs. II) Garðshviki, en Garðsviki í Jb. 1696. A. M.
Mannt. 1729 og skýrslu séra Olafs Gíslasonar 1745 (Bisks. J. H. I. B),
og svo hefur jörðin að jafnaði verið nefnd, þrátt fyrir Johnsen og
1861, sem hafa Garðsauka.
Dufþaksholt (Dufþekja). Forna nafnið Dufþaksholt (sbr. Ln. og
ýms fornskjöl) hélzt langt fram á 18. öld. A. M. hefur bæði nöfnin,
Dufþekju sem aðalnafn og Dufþaksholt sem varanafn. Að sjálfsögðu
á Dufþaksholt að vera aðalnafnið, hitt að eins stytting úr því.
Rangárvallahreppur.
Gaddsstaðir [Gauksstaðir] Gauksstaðir nefnist jörðin í Oddamál-
daga 1270 (Fbrs. II) og hefur það verið hið upprunalega heiti henn-
ar, en síðar breyzt i Gaddsstaði í síðari Oddamáldögum, sbr. A. M. (sem
einnig hefur Garðsstaði) o. s. frv., þótt ekki sé auðséð, hvernig
Gauks- hafi átt að breytast í Gadds- nema það hafi fyrst breyzt í
Gagurs- (sbr. bæjarnafn í N-Múlasýslu) og svo úr því (Gagrs) í Garðs-
eða Gadds-, en þau tvö nöfn hafa annarsstaðar skipst á t. d. í
Garðsvík í S.-Þingeyjarsýslu, er fyrrum hét Gaddsvík. Eptir atvik-
um þykir samt rétt að láta Gaddsstaði haldast, af því að það nafn
kemur snemma fyrir, og er eldra en Garðsstaðir, en Gauksstaðir
eflaust elzta nafnið.
Stokkalœkur [Stotalœkur]. Stotalækur er forna nafnið (sbr. Ln.)
og í Vilkinsmáld. (Oddamáld.) [Fbrs. IV] nefnist jörðin enn Stota-
lækur, en Stokkalækur í Jb. 1696, A. M. og optast síðar. Þótt
Stokkalækur sé afbökun úr hinu eldra nafni, virðist samt mega
halda því svona fyrst um sinn, enda nokkuð gamalt orðið; alltaf
auðgert að taka upp aptur gamla nafnið, er menn vita það.
Eystra Fróðaholt o. fl. Svo i máldögum, nú Fróðholt.
Ártún (flt.) [HátúnJ. Hátún er jarðarnafnið í Jb. 1696 og A. M.,
síðar Ártún. Gildir sama sem um Stokkalæk.
Ketla [Ketilhúshagi]. í Jb. 1696 er jarðarnafnið Ketilúlfshagi, í
A. M., Johnsen og 1861 Ketilhúshagi, og í skýrslu frá séra Olafi
Gíslasyni í Odda (síðar biskupi) 1745 (Bisks. J. H. I. B) Ketuhrólfs-
hagi. Með því að slík óvissa er um nafnið, sýnist hagkvæmt að
kalla jörðina Ketlu, eins og hún hefur verið nefnd nú síðasta manns-
aldur að minnsta kosti.
2*