Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 2

2
NORÐURLJÓSIÐ
KRISTNA TRÚIN í KÍNA
Hvernig hélt hún lífi?
Eftir DAVID ADENEY
Fyrrverandi kristniboði í Kína kemur þar aí'tur. Þá
sér hann, að hlið Heljar urðu ekki yfirsterkari. (Matt.
16. 18.) Hér birtist frásögn hans, stytt:
Við, félagi minn og ég, vorum í Kína. Tuttugu og
níu ár voru hðin, síðan ég fór frá þessu geysistóra
landi og fólki þess, árin 1949 og 1950. Kína hafði lok-
að dyrum sínum fyrir erlendum kristniboðum, eins og
okkur. Þó var það aldrei „lokað land“, eins og sumir
höfðu sagt. Kristniboðum erlendum voru dyrnar
luktar. En það var engin hindrun Anda Guðs. Þeim
var haldið opnum af kínverskum braeðrum og
systrum.
Er við fórum til kínverska múrsins mikla, urðum
við undrandi að sjá þar erlenda ferðamenn. Japanir
voru þar og Búddha-trúar munkar. Gestir voru þar úr
mörgum löndum Suð-austur Asíu innan um mikinn
fjölda Kínverja: hermenn í grænum herbúningum,
verksmiðjufólk, bændur, nemendur og kennarar,
komnir alstaðar að af landinu. Sóttust þeir eftir að
ræða við okkur og létu okkur fúsir í té heimilisföng sín.
Sá þáttur í heimsókn minni gladdi mig mest, að ég
fyrirhitti fomvini kristna. I flughöfninni heyrði ég,
að einhver kallaði nafnið mitt. Er ég horfði upp á efsta
áhorfenda pallinn, sá ég bróður, er ég hafði eigi litið
síðan 1956. Hann var þá við nám í Bandaríkjunum.
Komst hann þar til lifandi trúar á Krist. Hann gerði
sér ljóst, að margar hættur biðu hans, er hann kæmi
aftur til Kína. Þá skrifaði hann mér þetta: „Það skiptir
ekki máli, hvort ég lifi sex mánuði eða sex ár, ef ég
„fullna skeiðið og þjónustuna, sem ég tók við af
Drottni Jesú: að vitna um fagnaðarerindið um Guðs
náð“.“ (Post. 20. 24.) Frá honum heyrðist ekkert í 23
ár. Þá var það í september í fyrra, að bréf kom frá
honum. Fullt var það af lofgerð til Guðs og tilvitn-
unum í ritningarnar, hvernig hann hafði með allri
kostgæfni þjónað landi sínu. Drottinn hafði varðveitt
hann. Hvílík gleði það var: að mæta honum aftur og að
við gátum ræðst við og borið saman, hvað Guð hafði
gjört fyrir okkur á þesum liðnu árum.
Fáeinum mínútum eftir þessa fyrstu endurfundi,
hitti ég gamlan mann á áttræðisaldri. Hann hafði ferð-
ast langa leið til að finna mig. „Þekkir þú mig?“ spurði
hann. Síðar stóð ég við stundum saman heima hjá
honum, kynntist fjölskyldu hans og öðrum kristnum.
Minnisstæðast var þó, ef til vill, er hurð var lokið
upp og bróðir, hvítur fyrir hærum, sagði: „Ég er
Stefán.“ Ekki hafði ég séð hann í þrjátíu ár. Ég vissi
það, að á meðan stóð yfir „Menningar byltingin,“
hafði hann þjáðst mikið. Tuttugu ár í fangelsi og í
þrælkunar-vinnubúðum höfðu skilið sín merki eftir á
honum. En geislandi bros og sterkt traust á Drottni
voru sannur innblástur.
Ég hitti líka aðra fyrrverandi samverkamenn. Oft
varð gleðin blandin sorg, er ég heyrði sagt frá miklum
þjáningum og líka sögur af sumum, er sleppt höfðu trú
sinni vegna ofreynslu hennar. Hins vegar var mér
uppörvun, er ég hitti áhugasamt, ungt fólk, sem lært
hafði að þekkja Krist hjá kristnum foreldrum eða
trúuðum vinum.
Enginn vafi er á því, að kristin kirkja er í Kína
bráðlifandi. Ég var í kirkju, er stjórnin lét opna ný-
lega. Þar voru 1500 manns. Ég fann l£ka bræður og
systur, sem voru mjög starfssöm í heimilis-söfnuð-
unum til og frá um landið. (Heimilis-söfnuðirnir hafa
engar kirkjur, heldur eru þeir samfélög trúaðra á
heimilunum. Sbr. Post. 2. 44.-46. „Allir þeir, sem
trúðu, voru saman og höfðu allt sameiginlegt.” Lesið
framhaldið. Þýð.) Þeir voru dreifðir til og frá um
landið.
I Canton fór leiðsögumaður okkar með okkur í
rómversk-kaþólsku dómkirkjuna. Hún hafði aðeins
verið opin í þrjá sunnudaga. Um það bil 100 Kínverj-
ar og ef til vill 50 eða 60 útlendingar voru við guðs-
þjónustuna, sem fór fram á latínu. Söngur var þar ekki
né ræða. Ég sat ámilli Kínverjaog Afríkumanns. Varð
ég mjög undrandi, er Afríkumaðurinn tók fram biblíu,
er stóð á: „Kirkja Uganda.“
Síðar meir vorum við á guðsþjónustu hjá Mót-
mælendum. Kirkjan tilheyrði áður Baptistum (Skír-
endum). Hún var troðfull... Margir fögnuðu því, að
þeir gætu aftur sungið opinberlega velkunnu sálm-
ana. Þarna var margt af ungu fólki og dálítið af börn-
um . . . Safnaðarhirðirinn flutti biblíulegan boðskap
um: „Að fylgja Kristi.“