Norðurljósið - 01.01.1981, Page 25

NORÐURLJÓSIÐ
25
er ekki spurt um, hve fullkomlega maðurinn varð-
veitir hann, heldur hvort það er heiðarlegur ásetn-
ingur hans að gera hann. Þá getur hann komist að
raun um hann.
I Hósea 6. 3. standa þessi orð: „Þá munum vér
þekkja, ef vér höldum áfram að þekkja Drottin.“
(Ensk þýð.) Heiðarlegt hjarta, sem leitast við að þekkja
Guð og biblíuna, mun finna Krist, frið og öryggi.
Sumt fólk trúir ekki biblíunni, af því að það les hana
aldrei. í raun og veru kærir það sig ekki um sann-
leikann. Akveðir þú að lesa biblíuna og hugleiða hana
dag og nótt, til að komast eftir því, hvað hún segir, þá
mun hjarta þitt sannfærast, eins og gjört hefur hjarta
sérhvers manns, er heiðarlega hefur reynt að komast
eftir því, hvort biblían er sönn eða ekki. Heimskulegt
er að halda áfram með efasemdir og ótta, þegar efa-
semdir og ótti, synd, óhlýðni og áhugaleysi fyrir
biblívmni halda þér frá að þekkja sannleikann.
Þú gerðir vel að skrifa mér, og ég vona, að þú leggir
þér á hjarta það, sem ég hef sagt, og að þú fínnir frið
og gleði. Skrifaðu mér og segðu mér frá því.
Þinn í Jesú nafni.
John R. Rice. (S. G. J. þýddi.)
Villtur í stórhríð
Eftir síra J. S. Barnett.
Eg villtist í stórhríð kvöld nokkurt, er ég var staddur
hátt upp í Smoky Mountains í Tennessee. Misst hafði
ég meðvitund af kulda. En hesturinn minn bar mig að
húsi nokkru. Er ég fór að komast aftur til meðvitund-
ar, heyrði ég snarka í eldi við fætur mér. Er ég leit upp,
sá ég skeggjaðan mann, er blótaði vegna þess, að ég
vildi ekki opna munninn, svo að hægt væri að stinga
upp í mig stúti áflösku. Eg var með óráði andartak. Eg
hélt ég væri dauður og hefði farið á rangan stað.
Er ég vitkaðist aftur, þekkti ég manninn. Hann var
frægur útlagi og fé lagt til höfuðs honum. Hann hafði
strengt þess heit, ef predikari vogaði að koma inn í hús
hans, skyldi beitt við hann líkamlegu ofbeldi. Vissi ég
ekki, hvers ég mátti vænta af honuni.
Enginn maður hefði getað líknað mér betur. Er
háttatími kom, lét hann mig liggja fast við stóra, hlýja
bringu sína náttlangt. Aldrei slakaði hann á gæslu
sinni. Um morguninn hafði ég nokkurn veginn náð
mér. Sólin skein og snjórinn var að bráðna. Eg var
búinn til brottfarar. Þá var það, sem eitthvað sagði:
„Þú hefur tækifæri, sem enginn annar predikari hef-
ur nokkru sinni fengið. Þú verður að reyna að frelsa
Jake Woods.“
Hvemig átti ég að byrja? Jake sat fyrir framan arin-
inn, meðan ég lét niður í hnakktöskur mínar. Eg
gekk til hans, tók seðil upp úr vasa mínum og sagði:
„Herra Wood, mér þykir leitt að bjóða þér svo lítið,
þegar þú og konan þín góða hafið gert svo mikið fyrir
mig. En þetta er aðeins lítið tákn þess, hve mikils ég
met það, sem þið hafíð gert. Endurgoldið ykkur gæti
ég ekki, jafnvel þótt ég væri ríkur.“
Undrandi horfði hann á mig frá hviríli niður á tær.
„Láttu aftur niður peninga þína, doktor,“ sagði
hann. „Það, sem við gerðum fyrir þig, var aðeins
vegna þess, að við vildum vera greiðvikin. Hefðir þú
komið að húsi mínu í gærkvöldi sem predikari, hefði
ég rekið þig út og glaðst yfír því að finna þig helfros-
inn í morgun. Fyrir rúmum tuttugu árum, þegar hinn
Almáttugi tók drenginn minn, einkabam okkar,
strengdi ég þess heit, að enginn maður, er kæmi sem
fulltrúi hans, skyldi koma undir þak mitt. Orð mín hef
ég haldið þangað til í gærkvöldi. En þegar hesturinn
þinn kom með þig, gat ég ekki rekið þig í burtu. Nú
getur þú farið og sagt, að þú hafir verið heila nótt hjá
Jake Woods.“
Síðustu orðunum hvæsti hann út úr sér á milli
samanklemmdra tanna. Svo grimmilegan hafði ég
aidrei séð mann áður. Áreiðanlega hafði ég gert allt,
sem ég gat, og mistekist. Ég tók upp töskur mínar, sem
voru við hlið rúmsins, og lagði af stað til dyranna. En
þá var sem eitthvað gripi samvisku mína eins og með
stálfingmm. „Þú verður að reyna aftur.“ Sú skipun
varð ekki misskilin.
Ég gekk fram og aftur um gólfið, reyndi (eins og
Jónas, þýð.) að finna skip, sem færi til Tarsis, en
ekkert sást. Ég giska á, að hann hafi séð, hvað ég þjáð-
ist. Loksins gekk ég til hans aftur, og með rödd, er
skalf af tilfinningu, sagði ég: „Herra Woods, ég e'r hér
með litla bók, sem mig langar til að lesa úr og tala við,
vin minn áður en ég fer. Vilt þú leyfa mér það?“
Hann sneri sér að konu sinni, er sat þar úti í horni,
og mælti: „Það er í lagi, byrjaðu.“ Ég fór að lesa í
Lúkasi kaflann dásamlega um týnda sauðinn, er villt-
ist í burtu, en fannst.
Þá kom líka sagan af týnda syninum. Er hann kom
aftur heim í ytri sem innri tötrum, varð faðir hans svo
glaður, að fúslega mundi hann hafa slátrað öllum
skepnunum til að halda veislu.
Þá gaut ég hornauga til Jake Woods. Hann hafði
snúið sér við og horfði á mig með miklum áhuga, rétt
eins og hann vildi segja: „Hvers vegna ertu að talaum
mig?“ Ég var að því. Hann hafði gert gys að upp í opið
geðið á sendimanninum, er færði honum þær fréttir,
að faðir hans væri að deyja og bæði son sinn að koma
heim.
Ég kraup á kné og greip í Guð með annarri hendinni
og reyndi að ná í Jake Woods með hinni. En hann var
oflangt niðri. Ég hélt áfram að reyna að seilast til