Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 52

52
NORÐURLJÓSIÐ
Yfírvöldin í Havana héldu fund og ræddu, hvað
gera skyldi til að hefta útbreiðslu veikinnar. Var það
afráðið, að banna skyldi allar samgöngur við kastal-
ann. Það heyrðust tólf skot ígærkvöldi sögðu þeireinu
sinni. A hverju kvöldi bættist við töluna, því að
vesalings mennirnir í E1 Morro dóu tugum saman.
Dag einn var hitinn meiri en nokkru sinni fyrr.
Yfírborð sjávarins blikaði líkt og fægt stál. Gulan hafði
ekki ennþá brotist út í Havana. Allir sátu iðjulausir og
biðu þess, að dálítið kólnaði. Ekkert varð aðhafst
vegna feiknahitans.
Þennan morgun var að sjá, að Havanabúar allir
hefðu safnast saman á langri bryggju til að horfa á
staðinn, þar sem dauðinn drottnaði líkt og einvalds-
konungur. Fáninn á flaggstönginni bærðist ekki, lafði
niður með henni.
Er minnst varði, lagði bátur frá landi, hlaðinn vist-
um, og hélt hægt og hægt áleiðis til kastalans. Mann-
fjöldinn komst óðar í mesta uppnám. Köllin heyrðust
strandanna á milli: Heyrðu ofurhugi! Veistu ekki, að
sá, sem fer yfír flóann, á dauðann vísan. Það er öllum
bannað. Snúðu aftur undir eins!
Sá, sem í bátnum var, veifaði hendi til mann-
fjöldans. Sást þá, að það var kvenmaður, sem reri og
stýrði bátnum til E1 Morro. Það var því ekki undar-
legt, að honum miðaði hægt áfram, því að hann var
mjög hlaðinn.
Eg ætla að hjálpa hermönnunum þarna fyrir hand-
an, svaraði konan skýrum rómi, þegar óp mannfjöld-
ans þögnuðu.
Fólkið stundi þungan. Ó, hvers vegna hafði engum
öðrum komið til hugar: að fórna sér þannig fyrir aðra?
Þú mátt ekki koma aftur, ef þú ferð þangað, kallaði
borgarstjórinn, þegar hann sá bátinn skríða út úr
skugganum af bryggjusporðirium.
Eg ætla ekki að koma aftur, svaraði stúlkan hiklaust.
Þeir, sem horfðu á, urðu og fylltir eldmóði. Bíddu
þarna, Maddalína Velaques, kallaði fleiri en ein karl-
mannsrödd. Ég ætla að koma með þér.
Og ég, og ég, kölluðu fleiri. Maddalína hristi höf-
uðið og hallaðist fram á árarnar til að hvíla sig andar-
tak.
Nei, vinir mínir, það vil ég ekki. Enginn í allri
Havanaborg mun sakna mín. Ég á hvorki föður né
móður, eiginmann eða börn. Engum er eftirsjón að
mér. Eða getið þið sagt hið sama um nokkurn annan,
sem hér er staddur? Nei, það er betra, að ég fari en
nokkur annar, sem verður að sjá fyrir fólki sínu. Ég
hef gnægð af lyfjum og matvælum, er munu endast
íbúum kastalans til lífs viðurhalds, ef til vill, uns gula
sýkin er farin á brott, eða blessað regnið kemur. Verið
þið sælir.
Að svo mæltu tók hugrakka mærin aftur til áranna
og reri út í brennandi og banvænum sólarhita. Mann-
fjöldinn horfði á eftir bátnum yfír flóann og sá, að
stúlkan nam loks staðar fyrir neðan kastalann, alveg
uppgefín. Hermennirnir hugprúðu gáfu henni bend-
ingu, að hún skyldi snúa aftur. Maddalína, sem var
einráðin í því: að hjálpa eftir megni, yfirvann brátt
magnlausa mótspyrnu þeirra. Hliðunum var lokið
upp, og konunni þreyttu var hleypt inn í pestarsýktu
híbýlin.
Alltaf hélst sami hitinn dag eftir dag. En smátt og
smátt fækkuðu skotin, sem tilkynntu dauðsföllin.
Loksins kom svöl norðangola morgun einn. Fáum
stundum síðar var neyðarfáninn dreginn niður af
turninum. Spænski fáninn blakti þar aftur í hægum
vindi. Spánska sýkin var yfirunnin, þótt margir yrðu
henni að bráð.
Flóinn fagri varð undir eins alþakinn bátum. Allir
vildu heimsækja hermennina, sem eftir voru á lífi, til
að samfagna þeim. Einkanlega vildu þeir fá að vita,
hvort Maddalína Velasques hefði fengið veikina. Yfír-
maður kastalans mætti þeim í fegursta einkennis-
búningi sínum. Leiddi hann við hönd sér stúlku þá,
sem ein hafði bjargað setuliðinu.
Hefði hún ekki komið oss til hjálpar, þegar mest lá
við, þá hefði verið úti um mig og alla menn mína,
mælti yfírmaðurinn klökkur. Matbjörg öll og lyf voru
þrotin. Við vorum of veikburða til að geta hjúkrað
dauðsjúkum félögum okkar. Okkur var jafnvel nærri
því um megn: að grafa grunnar grafír handa þeim,
sem dóu. Maddalína kom með allt það, sem við þörfn-
uðumst. Með henni kom ný lífsvon. Hún gaf okkur
fæðu, hjúkraði okkur og annaðist á allan hátt. Guð
blessi hana að eilífu!
Já, Guð blessi hana, endurtók fjöldi manns.
Maddalína hafði með kærleiksverki sínu fetað í fót-
spor Krists nákvæmlega.
Mörgum árum síðar bjó ástúðleg og yndisfögur
hefðarkona í Havana. Þetta var Maddalína Velasques,
vinalausa mærin, er svo fúslega hafði hætt lífí sínu
fyrir bágstadda landa sína. Nú var hún gift yfirmanni
kastalans. Hvar sem hún fór, mátti glöggt sjá, hvernig
allir elskuðu hana og virtu. Gamalmennin horfðu á
eftir henni með þakklátum vinaraugum. Lítil börn
komu út úr húsunum til að fagna henni og bjóða hana
velkomna um leið og hún gekk hjá. Hermenn heils-
uðu henni brosandi. Kennarar og lögfræðingar
hneigðu sig fyrir henni með mestu virðingu. í stað
þess að missa lífið, hafði hún hlotið ástríkan eigin-
mann, þar sem yfírmaður kastalans var, og hjartan-
lega velvild og þakklátssemi allra hans undirmanna.
Enginn gat án Maddalínu verið, meðan henni var lífs
auðið.